Μάρλον Μπράντο.

Ο Μάρλον Μπράντο ήταν ένα από τα τελευταία “ιερά τέρατα” του Χόλιγουντ και τιμήθηκε με δύο Όσκαρ ερμηνείας, το πρώτο χρονικά για την ταινία το “Λιμάνι της Αγωνίας” (1954), ενώ το δεύτερο για τον Νονό” (1972). Υπήρξε από τους πλέον σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Γεννήθηκε μια μέρα σαν τη σημερινή το 1924.

Οι ερμηνείες του, με τη βαθιά ένρινη φωνή, το φυσικό τρόπο ηθοποιίας και τον πολύ χαρακτηριστικό κινηματογραφικό τύπο του απελευθερωμένου νεοΑμερικανού, έχουν καταταγεί - από σειρά έγκυρων κριτικών - ως ανεπανάληπτες, στο “Λεωφορείο ο Πόθος” (1947 στο θέατρο, 1951 στον κινηματογράφο) σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, στον “Ατίθασο” (1953), στον “Χορό των Καταραμένων” (1958), στη “Ναυτική Ανταρσία” (1960) και στους “Φυγάδες του Μισούρι” (1976).

Στη διάρκεια της πραγματικά πολυτάραχης σταδιοδρομίας του, ο Μπράντο αρνήθηκε να παραλάβει το Οσκαρ για τον “Νονό”, επειδή τάχθηκε στο πλευρό των Ινδιάνων της Αμερικής και κατήγγειλε με το κύρος του την κακομεταχείρισή τους, τελικά δε ποτέ δεν αποκάλυψε τι έκανε με το επίζηλο βραβείο που έφθασε στα χέρια του εκτός της λαμπρής παραδοσιακής τελετής των Οσκαρ.

Η εκκεντρικότητα του, οι περιουσιακές έριδες και η οικογενειακή αναστάτωση αναμφίβολα έριξαν τη σκιά τους στη λαμπρή του καλλιτεχνική σταδιοδρομία, ιδίως κατά τα τελευταία έτη. Ο γιος του από την πρώτη σύζυγό του, την ουαλλή ηθοποιό Ανα Κάσφι, ο Κρίστιαν, καταδικάστηκε την περασμένη δεκαετία σε δεκαετή κάθειρξη για τη δολοφονία του συντρόφου της ετεροθαλούς αδελφής του Τσεγιέν, η οποία έδωσε τέλος στη ζωή της το 1995 μόλις 25 ετών.

Το κασέ του Μπράντο στον “Σούπερμαν” (1978), 14 εκατομμύρια δολάρια, απετέλεσε το αντικείμενο χρονοβόρων και ψυχοφθόρων δικαστικών διενέξεων, που διήρκεσαν σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του Μπράντο.

Ο Μπράντο την εποχή που έκανε τα γυρίσματα της “Ναυτικής Ανταρσίας” γνώρισε την εξωτική Τετιάροα στις Νότιες Θάλασσες –νησιωτική Ταϊτή– και αγοράζοντας μία έκταση γης πέρασε εκεί το μεγαλύτερο τμήμα της δεκαετίας του 1980. Εκτιμάται, από την κριτικό του Πωλίν Κάελ, ότι ο Μπράντο θέλησε να διέλθει στην απομονωμένη Ταϊτή μία ζωή που να μπορεί να του θυμίζει την παιδική αμεριμνησία και την αγνότητα. Άλλωστε, δήλωνε αφοπλιστικά πως “η ηθοποιία είναι κενό, άχρηστο επάγγελμα”, αντίθετα με τους κινηματογραφικούς ρόλους “που δίνουν το πολύ χρήμα”. 

Ο Μπράντο γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1924 στην Ομάχα της Πολιτείας Νεμπράσκα. Οι γονείς του ήταν ένας μεσίτης και μία ηθοποιός επαρχιακού θιάσου. Αποβλήθηκε από τη Στρατιωτική Ακαδημία της Μινεσότα και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη όπου οι δύο αδελφές του έκαναν δραματουργικές σπουδές.

Τότε ήλθε σε επαφή με το “Actors Studio” και τον Ηλία Καζάν– καμπή στη ζωή του που θα τού δώσει μία διεθνή εμβέλεια. “Υποδυόταν χωρίς πραγματικά να χρειαστεί να διαδαχθεί” θα δηλώσει για τον μεγάλο καλλιτέχνη η δραματουργός Στέλα Αντλερ. Στο τέλος της δεκαετίας του 1940 ο Μπράντο έσπασε το διάφραγμα της μύτης του, κάτι που του πρόσδωσε έκτοτε την πολύ χαρακτηριστική χροιά στη φωνή του. 

Η συμμετοχή του Μπράντο στο “Tελευταίο ταγκό στο Παρίσι” και στο “Αποκάλυψη τώρα” – αμφότερα παρουσιάστηκαν στο κοινό τη δεκαετία του ’70 – προκάλεσε και αρνητικές κριτικές. Ο ίδιος ο Μπράντο είχε πάντως τη φήμη του πολύ αυστηρού κριτή του εαυτού του.”Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλήξει τι ήταν ακριβώς το “Ταγκό στο Παρίσι”, θα γράψει στην αυτοβιογραφία του ο Μπράντο – κυκλοφόρησε το 1994. Αφοπλιστικά επίσης δηλώνει ότι τον ενδιέφερε η σύντομη εργασία ώστε να μην πολυκουράζεται.

Άλλωστε από το 1990 και μετά αυτή ήταν και η έμμονη ιδέα του – οι μικροί ρόλοι και τα τεράστια συγκριτικά κασέ. Τυπικό παράδειγμα είναι ο ψυχίατρος με τους λεπτούς τρόπους στον “Δον Χουάν ντε Μάρκο”(1995) – ο Μπράντο εισέπραξε τα τρία από τα 15 εκατομμύρια δολάρια που κόστισε η ταινία.

Έκανε τρείς γάμους, με τις ηθοποιούς Ανα Κάσφι και Μοβίτα Καστενάδα, αλλά και με την Ταϊτινή Ταρίτα Ταίπια, συμπρωταγωνίστριά του στη “Ναυτική Ανταρσία”. 

Πηγή: news.disabled.gr