Η δουλειά του Ελληνα street artist b. δεν είναι άγνωστη στο αστικό περιβάλλον. Οι ήρωές του, ανθρωπόμορφες φιγούρες, γοργόνες, κοπέλες με μια άγκυρα στο μπράτσο, με το χαρακτηριστικό κιτρινόμαυρο μοτίβο, έχουν «στολίσει» πολλούς τοίχους όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο. Το εικαστικό του ύφος ξεχωρίζει και αναγνωρίζεται αμέσως, «στέλνοντάς» τον σε πολλές εκθέσεις, φεστιβάλ και projects όπως στους καλύτερους graffiti artists στο φετινό Wynwood Walls στο Μαϊάμι, το οποίο έχει αναδειχθεί στην πιο ζωντανή street art σκηνή διεθνώς.
Το protothema.gr συνάντησε τον street artist b., ο οποίος μίλησε για την εμπειρία του στο Mαϊάμι, περιέγραψε τί σημαίνει για εκείνον το graffiti και από πού αντλεί ιδέες για τα σχέδια του, ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει και την υπερκαταναλωτική κοινωνία μας.
Στο συγκεκριμένο project, που διοργανώνει από το 2009 ο Τony Goldman και ο Jeffrey Deitch (νυν διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Λος Αντζελες) με μεγάλη επιτυχία, έχουν ανταποκριθεί ονόματα του street art όπως ο Futura, o Nunca, οι Os Gemeos, οι Vhils και πολλοί άλλοι, βάφοντας τοίχους σε πάρκινγκ, εγκαταλελειμμένα κτίρια, παρουσιάζοντας παράλληλα «ένα συνονθύλευμα πολιτισμών σε ένα ανοιχτό μουσείο τοιχογραφιών» όπως το περιγράφει ο b. στο protothema.gr. «Η έκθεση έχει ξεκινήσει και “τρώει” την πόλη, δεδομένου του υπέρμετρου ενθουσιασμού του κόσμου που παρακολουθεί τους καλλιτέχνες να δημιουργούν εκρήξεις πολύχρωμων εικόνων στους τοίχους της περιοχής».
Για τον b. η «τέχνη του δρόμου», όπως αποκαλείται από πολλούς το graffiti, είναι ελευθερία. Χειρίζεται το σπρέι λες και είναι προέκταση του χεριού του από τα 14 του χρόνια, γεμίζοντας αρχικά με υπογραφές όποιον κενό τοίχο έβρισκε μπροστά του. Αργότερα, συνειδητοποιώντας τη δημιουργικότητα του street art, προσδιόρισε το στυλ του και παρατηρώντας την αρχιτεκτονική της πόλης γοητεύτηκε από την τέχνη και την επιστήμη του σχεδιασμού, γεγονός που τον οδήγησε στο Πανεπιστήμιο του Βόλου για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική.
«Η Αρχιτεκτονική με έχει βοηθήσει πολύ ως καλλιτέχνη. Δεν ενθουσιάζομαι τόσο με το χρώμα και την πινελιά όσο με το βάθος στα σχέδια. Δεν βρίσκω διαφορά στο να σχεδιάσω έναν φανταστικό κόσμο στον τοίχο από το να δουλέψω ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Ακόμα και στις προσωπικές μου εκθέσεις, η αρχιτεκτονική με έχει βοηθήσει σημαντικά στις κατασκευές μου», εξηγεί.
Τα μικρά ή μεγάλα stencils του είναι μια παρένθεση στην καθημερινότητα του «υπνωτισμένου» κατοίκου της μεγαλούπολης, που απαιτούν μια διαφορετική οπτική από το κοινό για να γίνουν αντιληπτά. Εχοντας οξύτατη κριτική ματιά, η βασική πηγή έμπνευσης του b. είναι η τηλεόραση και οι διαφημίσεις. «Η υπερκατανάλωση και η χειραγώγηση του κόσμου μέσα από την τηλεόραση με ωθεί στο να σχολιάσω εύστοχα και με μια μικρή δόση ειρωνείας επίκαιρα θέματα και να παρουσιάσω αυτή την όψη της καθημερινότητάς μας», λέει ο ίδιος συμπληρώνοντας πως «ακόμα και η αρχιτεκτονική των σούπερ μάρκετ, ο τρόπος με τον οποίο προωθούνται τα προϊόντα συμβάλλουν στο να αποτυπώσω στον τοίχο το μήνυμα της καθοδήγησης».
Οι ήρωες στις τοιχογραφίες του b. είναι κυρίως σουρεαλιστικοί και μέσα από μια εναλλακτική πραγματικότητα -που βρίσκει εύφορο έδαφος και εντυπωσιάζει ακόμα και στον πυρήνα της καθημερινότητας μας, την πόλη- προσπαθεί να δώσει ένα ερέθισμα σε εκείνους που έρχονται αντιμέτωποι με το αστικό μουντό τοπίο.
Οσο για το κιτρινόμαυρο σήμα κατατεθέν των τοιχογραφιών του, ο ίδιος εξηγεί ότι η ιδέα προήλθε από την πολιτική των πολυεθνικών εταιρειών. Με το κίτρινο και το μαύρο η δουλειά του αποκτά ταυτότητα και μπορεί εύκολα να είναι αναγνωρίσιμη στην πόλη ανάμεσα σε χιλιάδες graffiti και με τα λογότυπα των πολυεθνικών να κυριαρχούν. Ιδιαίτερα το έντονο χρώμα του κίτρινου προσελκύει την προσοχή των περαστικών και πλέον τα σχέδιά του αναγνωρίζονται αυτόματα οπουδήποτε και αν αποτυπωθούν.
Αν και ο b. έχει διοργανώσει μέχρι τώρα δύο προσωπικές εκθέσεις (στην Ελλάδα το 2009 και στην Ιαπωνία το 2010), επιμένει να δηλώνει street artist. Η δουλειά του είναι μέρος της πόλης και με το να δημιουργεί στον δρόμο αισθάνεται ότι «δημιουργεί» ζωή στους τοίχους της. «Οι γκαλερί στην Ελλάδα δεν εμπεριέχονται στην καθημερινότητα του κόσμου, ενώ το street art εισχωρεί στη ζωή των πολιτών και παρότι δεν αναζητά κανείς να το δει, εκφράζει και συμπληρώνει τη σκέψη των ανθρώπων σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, στις γκαλερί δίνεται η δυνατότητα να εκτεθούν σχέδια, τα οποία στον δρόμο δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν. Επιπλέον είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η τέχνη των street artists έχει τραβήξει την προσοχή των γκαλερί πια».
Μας είπε:
- «Η αγανάκτηση του κόσμου και το διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό μου δίνει με ωθεί στο να προβληματίζομαι και να αφουγκράζομαι τον παλμό της κοινωνίας»
- «Η οικονομική κρίση με έχει επηρεάσει αισθητά. Είχα όνειρα να δουλέψω ως αρχιτέκτονας σε σταθερή βάση, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα είναι στάσιμα τα πράγματα. Ακόμα και σαν artist προσπαθώ να δουλεύω περισσότερο στο εξωτερικό»
- «Το αγαπημένο μου σκηνικό που έβαψα ήταν στις φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ένα κοριτσάκι με μία πετσέτα πάνω στην οποία ένα χέρι έβγαινε από τη θάλασσα και φώναζε help συνδυασμένο με ένα έρημο νησί με φοίνικες»
- «Αν είχα τώρα έναν λευκό τοίχο μπροστά μου, θα ήθελα να αποτυπώσω κάποια συνθήματα που αφορούν στη σημερινή δομή της κοινωνίας»
- «Τα graffiti στη Βραζιλία είναι μια σχολή από μόνη της. Η παράδοσή τους είναι μεγάλη και διατηρείται μέχρι σήμερα, ίσως με πιο βανδαλικό τρόπο»
- «Σε ό,τι αφορά το graffiti στην Ελλάδα, θα ήθελα να υπάρχει περισσότερος σεβασμός και αναγνώριση των καλλιτεχνών. Η αξία των έργων στον δρόμο είναι μεγάλη».
- «Στα επόμενα σχέδιά μου είναι η έκδοση ενός βιβλίου με διάφορα ταξίδια μου στο εξωτερικό, όπου θα παρουσιάζονται μικρές ιστορίες από graffiti»
Η συνέχεια επί των τοίχων…
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...