... Στο Θανάση...

Αναμένοντας στην ουρά έξω από την είσοδο του All Alive για τη χειμερινή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη Λάρισα, θυμήθηκα τις παλιές συναυλίες πριν αρκετά χρονιά, που είμαστε μετρημένοι και γνωστοί μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα με τη σκέψη αυτής της αυξημένης δημοφιλής του Θανάση. Χάρηκα για δυο λόγους.

Από τη μια, είδα πολλά νέα πρόσωπα και νεαρά σε ηλικίες 22-25 χρονών να περιμένουν με υπομονή και πολιτισμένα, χωρίς σπρώξιμο, τη σειρά τους κι αργότερα μέσα τα ιδία νέα πρόσωπα να εκστασιάζονται και να τραγουδάνε στίχο-στίχο ακόμα και πολλά από τα «δύσκολα» τραγούδια του Θανάση. Δείγμα σίγουρα αναζήτησης και προβληματισμού του μυστηρίου της τέχνης και της ζωής, άρα σκέψη, άρα ελπίδα. Άλλωστε ο Θανάσης δεν γράφει εύκολα κι εύπεπτα στιχάκια του γαρυφάλλου και της διαπασών «ορθοφωνίας». Έτσι αυτό το κομμάτι της «νέας γενιάς» δείχνει να περνάει από την απραξία του σερβιρίσματος του νταλκαδάτου χωρισμού σε ρυθμό βαρύ 9/8, σε ρυθμό κιρκαδιανό, στην πράξη, στην αναζήτηση, στη σκέψη. Κι αυτό σίγουρα αποτελεί ελπίδα, ειδικά στη δεδομένη, σημερινή συγκυρία.
Χάρηκα όμως και για έναν πιο πρακτικό λόγο. Αυτή η επιτυχία του Θανάση στέλνει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα στους ανθρώπους που δουλεύουν με πείσμα και στόχο με σκυμμένο κεφάλι κόντρα στις σειρήνες τις εποχής και μάλιστα χωρίς να είναι δεμένοι στο κατάρτι όπως ο Οδυσσέας. Ο Θανάσης όλα αυτά τα χρονιά ακολούθησε έναν μάλλον μοναχικό δρόμο, εντάξει ίσως όχι τόσο μοναχικό, είχε παρέα τον φίλο του τον Σωκράτη. 

Όπως λέει κι ο ίδιος…

«Μάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο…»

Είναι όμως ένας δρόμος αντισυμβατικός με πολλές ανηφόρες, είτε αυτές λέγονται δισκογραφικές, πειρατεία, έλλειψη συναυλιακών χώρων, star system. Φυσικά αναφέρομαι στο οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις αυτή την ποιότητα και αρτιότητα ήχου στις συναυλίες (που έλυσε και το ακουστικό πρόβλημα του All Alive που παρουσιάστηκε σε άλλες συναυλίες) αν δεν έχεις τόσους μουσικούς. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις CD που μόλις το πιάνεις στα χέρια σου να αποτελεί από μόνο του ένα έργο τέχνης στον καιρό του downloading. Το μήνυμα είναι σαφές, αλλά χρειάζεται πρακτική επιβεβαίωση που και που. Η επαγγελματική καταξίωση, ακόμα κι αυτή η οικονομική επιτυχία, απαιτεί αφοσίωση, σθένος, επιμονή, ρίσκο και μάχες, κι αν αντέξεις, μόνο τότε, ανταμείβεσαι.
Αυτά έξω από την αίθουσα. Μέσα ο χώρος αλλαγμένος από την τελευταία που τον επισκέφτηκα. Τα τραπέζια με τις καρέκλες είχαν αντικαταστεί με ψηλά τραπεζάκια τύπου stand με σκαμπό. Μια έξυπνη κίνηση, που αύξησε σαφώς τη χωρητικότητα της αίθουσας. Ωστόσο αρνητικό γεγονός ήταν ότι αναλογούσε ένα σκαμπό σε κάθε τραπεζάκι. Το προσωπικό πολύ εξυπηρετικό κι ευγενικό και οι τιμές φιάλης 80€ τα «βαριά» ποτά και 40€ το κρασί. Ο καπνός από τα τσιγάρα πολύς και η ατμόσφαιρα αποπνικτική για μη εξαρτημένους.

Βάλια Κάλντα και το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε με το μαγικό αυτό μέρος στην καρδιά της Πίνδου. Το πρόγραμμα στο πρώτο μέρος ήταν μια επιλογή από κάποια όχι τόσο πολυπαιγμένα τραγούδια του Θανάση, πράγμα που ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα προσωπικά. Μετά το διάλλειμα ανέβηκε η ένταση με τα δυνατά και δημοφιλέστερα τραγούδια, που για άλλη μια φορά μνημονεύσαμε εκείνη την ευτυχή συνάντηση του Μπάμπη Παπαδόπουλου και τους Λαικεδέλικα εν γένει με το Θανάση, που έβγαλε αυτές τις εκπληκτικές ενορχηστρώσεις.
Το πρόγραμμα ήταν γενικά γεμάτο και μεστό και γύρω εκεί στις 2 έκλεισε με καθαρή διάρκεια περίπου 3 ώρες. Οι ενορχηστρώσεις ανανεωμένες και εμπνευσμένες και φανήκαν να έχουν αρκετούς αυτοσχεδιασμούς. Ειδικά στο «Αερικό» νόμιζες ότι άκουγες τις φωνές των πνευμάτων, κάτι να φωνάζουν μέσα από κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, ή μέσα από το βιολί του Φώτη... Οι μουσικοί είχαν πολύ κέφι. Θαυμάσαμε για άλλη μια φορά τον γεμάτο ήχο του Δημήτρη Μυστακίδη στην κιθάρα, στο ούτι, αλλά και στο κοντραμπάσο!! Ο Ανδρέας Πολυζογόπουλος φυσούσε και τα δυο πνευστά του ταυτόχρονα στο αυτί της Ματούλας Ζαμάνη η οποία απογείωσε τις ηπειρωτικές πεντατονικές κλίμακες μέσα «Στου νεκρού το μάτι»... Ο Σωτήρης Ντούβας στα κρουστά ήταν ο άνθρωπος που ζηλέψαμε όλοι όταν έβγαλε την μπλούζα του και την πέταξε στον Μυστακίδη, καθώς η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Ο Θανάσης φάνηκε να απολαμβάνει τη βραδιά με το γνωστό χαλαρό του στυλ και τα αστειάκια με τους μουσικούς και τον κόσμο.
Βγήκαμε όλοι έξω στους μηδέν βαθμούς της παγωμένης Λάρισας, με ένα ζεστό όμως χαμόγελο, σαν αυτό του Θανάση, ξέρετε τι εννοώ…

Εις το επανιδείν… 

Γράφει ο Μάνος Ρίζος.