Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική του Πηλίου.

Βόλος.

Σήμερα Σάββατο 9 Μαρτίου 2013.

Σεβασμός στο περιβάλλον, ανθρώπινη κλίμακα, τοπικές κλιματικές συνθήκες, φυσικά υλικά, είναι η υπεραξία που υπάρχει ενσωματωμένη στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική του Πηλίου.

Τα παραπάνω επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Κώστας Αδαμάκης, επίκουρος καθηγητής Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στην παρουσία του με τίτλο «Πήλιον όρος – Δημιουργήματα του οικείου», που θα κάνει σήμερα στην ημερίδα με θέμα «Προστασία Παραδοσιακών Οικισμών και Σύγχρονος Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός», που συνδιοργανώνουν η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού και το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς σε συνεργασία με το Τεχνικό Επιμελητήριο Μαγνησίας.

Η ημερίδα απευθύνεται στο ευρύ κοινό, σε αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς, αρχαιολόγους και γενικότερα σε όσους ασχολούνται με έργα στερέωσης και αποκατάστασης παραδοσιακών κτιρίων, και σε εκπροσώπους των αρμοδίων φορέων της πολιτείας, με στόχο τη διερεύνηση τόσο των προβλημάτων, όσο και των τρόπων προστασίας των παραδοσιακών οικισμών της περιοχής. Δεδομένου ότι κατά τις προηγούμενες δεκαετίες ένα μεγάλο μέρος της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου μας έχει χαθεί στο βωμό μιας κακώς εννοούμενης ανάπτυξης, η ημερίδα θα συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός γόνιμου διαλόγου με στόχο την προστασία των παραδοσιακών οικισμών στο πλαίσιο των σημερινών αναπτυξιακών προκλήσεων.

Όπως σημειώνει ο κ. Αδαμάκης, «ευνοημένο σκανδαλωδώς από τη φύση το Πήλιο, αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση στο θέμα της οικιστικής οργάνωσης. Σε καμία από τις ελλαδικές επαρχίες δεν αναπτύχθηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, τόσο ακμαίες κοινότητες ορεινού εποικισμού. Οι παλαιότερες και πρόχειρες συνοικήσεις εξελίσσονται ύστερα από αθρόα συρροή νέων μετοίκων σε μόνιμες εστίες κοινωνικής ζωής και παραγωγικής δραστηριότητας. Η αξιοζήλευτη αυτή δημογραφική και δημοσιονομική έκρηξη φέρνει το Πήλιο το β' μισό του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα σε μια ζηλευτή οικονομική, πνευματική και πολιτιστική άνθηση. Αποτέλεσμα της κοσμογονίας αυτής είναι ένα πλήθος εντυπωσιακών έργων πολιτισμού. Κατοικίες, εκκλησίες, γέφυρες, καλντερίμια, βρύσες, βιοτεχνικά εργαστήρια, μοναστήρια, αλλά και άρτια πολεοδομική και χωροταξική οργάνωση των οικισμών αποτελούν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πτυχές της οικειοποίησης του χώρου από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Ποιος θα αμφισβητήσει την ανάγκη διάσωσης και διατήρησης της παράδοσης. Το πρόβλημα είναι πώς θα μπορέσουμε να το πετύχουμε, χωρίς αντιγραφές και ψεύτικες απομιμήσεις, αλλά με ενσωμάτωση στις νέες κατασκευές των θεμελιωδών αρχών επάνω στις οποίες στηρίχτηκε η ελληνική παραδοσιακή ανώνυμη αρχιτεκτονική. Σεβασμός στο περιβάλλον, ανθρώπινη κλίμακα, τοπικές κλιματικές συνθήκες, φυσικά υλικά, είναι η υπεραξία που υπάρχει ενσωματωμένη στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Η ανάδειξη των θεμάτων και προβλημάτων της ανάπτυξης και της οικοδόμησης στο Πήλιο, γίνεται μέσω του σχολιασμού τριών παραδειγμάτων, ενός πυργόσπιτου, μιας λαϊκής αποθήκης και ενός νέου κτιρίου, στη Βυζίτσα Πηλίου. Η τριλογία του Γ. Κίζη αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα που αποδέχεται και σέβεται τις παραπάνω αρχές».