Ζαχαρίας Παπαντωνίου.

Ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Έφυγε από τη ζωή μια μέρα σαν τη σημερινή το 1940, στην Αθήνα, από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών.

Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το Φεβρουάριο του 1877 καιπέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Γρανίτσα, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος ο πατέρας του. Το 1890 έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Τελείωσε το γυμνάσιο και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών την οποία δεν τελείωσε ποτέ. Παράλληλα σπουδάζει ζωγραφική. Αφοσιώθηκε από νωρίς στη δημοσιογραφία (που ήταν το μεγάλο του πάθος), ως πολιτικός αρθρογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας τεχνοκριτικών άρθρων.
Το 1912 έως το 1917 γίνεται Νομάρχης στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και άλλες πόλεις από την κυβέρνηση Βενιζέλου και το 1919 διορίζεται διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, όπου παρέμεινε 20 χρόνια. Το 1923 έλαβε το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 έγινε ακαδημαϊκός στην έδρα της Λογοτεχνίας, οπότε και εκφώνησε τον εισιτήριο λόγο του για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στη δημοτική γλώσσα. 

Τον χαρακτήρισαν "πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου", ενώ αποτύπωσε στο χαρτί την ελληνική επαρχία, με έμφαση στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Υπηρέτησε όλα τα είδη του λόγου. Ιδιαίτερη ήταν η επίδοση του στο δοκίμιο και την κριτική. 

Έργα:
Ποίηση: "Πολεμικά τραγούδια" (1898 – εμπνευσμένα από τον πόλεμο του 1897), "Χελιδόνια" (1920 – παιδικά ποιήματα), "Πεζοί ρυθμοί" (1923 – πεζοτράγουδα), "Θεία Δώρα" (1932). 

Πεζογραφία: "Παρισινά Γράμματα" (1908-1910 – ανταταποκρίσεις από το Παρίσι, δημοσιευμένες στην εφημερίδα Εμπρός. Μεταθανάτια συγκεντρωτική-επιλεκτική έκδοση), "Τα ψηλά βουνά" (1918 – Κρατικό Αναγνωστικό της Γ΄τάξης του Δημοτικού), "Διηγήματα" (1927), "Νεοελληνικά Αναγνώσματα" (1931 – για την Α΄ τάξη των Γυμνασίων), "Βυζαντινός όρθρος" (1936), "Η Θυσία" (1937), "Σχεδιάσματα" (αισθητικά μελετήματα, κριτικά άρθρα, σύντομες μελέτες και χρονογραφήματα -μεταθανάτια συγκεντρωτική-επιλεκτική έκδοση), "Ταξίδια" (μεταθανάτια συγκεντρωτική-επιλεκτική έκδοση), "Κριτικά" (μεταθανάτια συγκεντρωτική-επιλεκτική έκδοση 1966 – κριτικά κείμενα λογοτεχνίας και, κυρίως, εικαστικών τεχνών), "Όθων και η ρωμαντική δυναστεία", "Άγιον Όρος". 

Θέατρο: "Ο Όρκος του πεθαμένου" (1929 – δραματοποίηση του δημοτικού τραγουδιού Του νεκρού αδελφού).

Μεγάλο μέρος του έργου του παραμένει ανέκδοτο. Η απλότητα και η λιτότητα της ορεινής ζωής και το τοπίο της Ευρυτανίας, ιδιαίτερης πατρίδας του, έπλασαν τη φαντασία του και πλάτυναν τις διαστάσεις της πνευματικής του προσφοράς.

Πηγή: el.wikipedia.org