Ο καθρέφτης.

Γράφει η Ελένη Αλεξίου.

Η κοινή ζωή, η συμβίωση, ο γάμος, η σχέση ή όπως αλλιώς ονομάζουμε τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων είναι ένας καθρέφτης με δύο όψεις. Στη μία πλευρά βλέπει κανείς τον εαυτό του, στην άλλη το πρόσωπο του άλλου.

Κι αλήθεια, πολλούς ακούμε να λένε «τα ζευγάρια μοιάζουν». Και πώς να γίνει αλλιώς; Η ζωή μάς κυοφορεί. Η κάθε μέρα μάς γεννά. Οι κοινές σκέψεις κι εμπειρίες, το κοινό συναίσθημα μας θρέφουν. Με αυτά μεγαλώνουμε, και μεγαλώνουμε μαζί.

Συνταξιδεύουμε, συντρώμε, συνουσιαζόμαστε, συν-κινούμαστε. Μοιραζόμαστε τα λεφτά μας, το κρεβάτι μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας. Μπερδεύουμε τα κλειδιά μας, φοράμε ο ένας τις κάλτσες του άλλου, τρώμε από το ίδιο πιάτο με το ίδιο κουτάλι. Γινόμαστε ψυχοθεραπευτές, όταν περνάμε δύσκολα, συναθλητές, όταν αγωνιζόμαστε για κοινούς στόχους, θαυματοποιοί, όταν γεννάμε τα παιδιά μας.

Γινόμαστε μοιραία δίδυμοι οργανισμοί. Δύο σώματα, ένα DNA.

Η κοινή ζωή, η συμβίωση, ο γάμος, η σχέση ή όπως αλλιώς ονομάζουμε τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων είναι σαν ένας καθρέφτης με δύο όψεις. Στη μία πλευρά βλέπει κανείς τον εαυτό του, στην άλλη το πρόσωπο του άλλου. Το θέμα είναι, κοιτώντας τον καθρέφτη, να αισθανόμαστε πλήρεις και αληθινοί, όποιο είδωλο κι αν αντικρίζουμε.