Το σημερινό Doodle απεικονίζει έναν ακοντιστή και φυσικά το μυαλό μας γεμίζει από εικόνες και στιγμές που μας έκαναν περήφανους ως Έλληνες με τα μετάλλια σε διεθνής αγώνες των μεγάλων μας αθλητριών, της Άννας Βερούλη και της Σοφίας Σακοράφα παλαιότερα και της Μιρέλας Μανιάνη πιο πρόσφατα.
Ο ακοντισμός είναι ένα παλιό αγώνισμα στίβου των Ολυμπιάδων. Βρίσκεται στο πρόγραμμα των αγώνων από την Ολυμπιάδα του 1908 στο Λονδίνο. Όμως, προηγουμένως είχε διεξαχθεί και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα.
Το αντίστοιχο γυναικείο αγώνισμα μπήκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 1932 στο Λος Άντζελες.
Στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 1908 διεξήχθη και το παραπλήσιο αγώνισμα του ελεύθερου ακοντισμού, το οποίο στη συνέχεια αποσύρθηκε από το ολυμπιακό πρόγραμμα. Επίσης, Το 1912 στη Στοκχόλμη δοκιμάστηκε και ο ακοντισμός με δύο χέρια αλλά το πείραμα δεν επαναλήφθηκε.
Ως το 1948 τα μετάλλια ήταν υπόθεση των αθλητών από τη Σκανδιναβία. Ακολούθως, επικράτησαν και άλλοι Ευρωπαίοι και λιγότεροι Αμερικανοί. Στις γυναίκες κυριαρχούν κυρίως αθλήτριες από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη.
Στον ακοντισμό γυναικών η Ελλάδα έχει κατακτήσει δύο μετάλλια με τη Μιρέλα Μανιάνι: ένα ασημένιο (2000) και ένα χάλκινο (2004).
Το ακόντιο στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούνταν ως όπλο στο πόλεμο και ως αγωνιστικό όργανο, αλλά επίσης και ως κυνηγετικό όπλο. Ο ακοντισμός αναφερόταν συχνά στα Ομηρικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Το ακόντιο αναφέρεται από τον Όμηρο ως ένα από τα αθλήματα των αγώνων που διοργάνωσε ο Αχιλλέας για να τιμήσει το φίλο του Πάτροκλο. Στην Ιλιάδα αναφέρεται ότι οι στρατιώτες του Αχιλλέα διασκέδαζαν κοντά στην παραλία ρίχνοντας δίσκου, σιδερένια ακόντια και τοξεύοντας. Προστάτη του ακοντισμού οι αρχαίοι θεωρούσαν τον Απόλλωνα και γι' αυτό τον βλέπουμε σε αγγειογραφίες να κρατά δόρυ και τόξο.
Σαν αγώνισμα στις Ολυμπιάδες επικράτησε ο ακοντισμός σε μήκος και ήταν ένα από τα πέντε αγωνίσματα του «πένταθλου».
Το αρχαίο ακόντιο είναι ένα ξύλινο κοντάρι, μήκους περίπου 1,70 μ. και διαμέτρου περίπου 3,5 εκατοστών. Στη μια άκρη είναι μυτερό.
Στο πένταθλο χρησιμοποιούσαν ακόντιο χωρίς μεταλλική αιχμή. Το ακόντιο αυτό λεγόταν «αποτομεύς ή αποτομάς».
Στις παραστάσεις που υπάρχουν σε αγγεία ή σε ανάγλυφα, απεικονίζονται ακόντια και με μεταλλική αιχμή. Τα ακόντια αυτά χρησιμοποιούνταν στο αγώνισμα ακοντισμού σε στόχο και η μεταλλική αιχμή (από σίδερο ή ορείχαλκο) βοηθούσε για να στερεωθεί το ακόντιο στο στόχο.
Στο μέσο του ακοντίου υπήρχε δερμάτινη λωρίδα διπλωμένη σε θηλιά η «αγκύλη», δεμένη περίπου στο κέντρο βάρους του ακοντίου. Το ακριβές σημείο του δεσίματος της αγκύλης το ρύθμιζε ο κάθε αθλητής κατά τη δική του αντίληψη και την τεχνική που χρησιμοποιούσε.
Ο ακοντισμός είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων του στίβου, με μεγάλη ιστορία καθώς είναι γνωστό ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Σκοπός του αθλήματος είναι η ρίψη ενός ακοντίου σε μεγάλη απόσταση (70-100 μέτρα, ανάλογα με το βάρος του ακοντίου). Νικητής είναι ο αθλητής που θα ρίξει το ακόντιό του πιο μακριά.
Η τεχνική ρίψης του ακοντίου περιλαμβάνει δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος (που δίνει την ενέργεια για τη ρίψη του ακοντίου) ο ακοντιστής τρέχει 8-12 επιταχυνόμενα βήματα, κρατώντας το ακόντιο επάνω από το ύψος των ώμων. Το δεύτερο μέρος της φοράς (κίνηση) αποτελούν τα πέντε τελευταία βήματα, όπου ο αθλητής απλώνει το χέρι του προς τα μπρος και στρέφει τον αριστερό ώμο προς την κατεύθυνση ρίψης. Στα τρία τελευταία βήματα εκτελεί μια «ψαλιδωτή» κίνηση με τα πόδια έτσι ώστε να έρθει στην τελική θέση ρίψης. Στη φάση αυτή, σπρώχνει με το δεξί πόδι επάνω και εμπρός, και η ώθηση αυτή μεταφέρεται στη λεκάνη, στον κορμό, στον ώμο, στον αγκώνα και τελικά στην παλάμη που απελευθερώνει το ακόντιο.
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...