Η Αθήνα μέσα από τα μάτια των ξένων.

Μια δημοσιογράφος από το Λονδίνο και μια καλλιτέχνης από τη Νέα Υόρκη, έφτασαν πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα, για να βιώσουν από κοντά αυτά που διαβάζουν, ακούν και βλέπουν από τους δέκτες τους και τις οθόνες του υπολογιστή τους εδώ και αρκετά χρόνια.

Συνάντησα την Molly σε ένα καφέ στα Εξάρχεια και μου μίλησε με ενθουσιασμό για την Αθήνα. «Μου θυμίζει το Βερολίνο, υπάρχει μια ενέργεια, μια αυθεντικότητα. Μου αρέσουν τα γκραφίτι στους τοίχους, ότι η πόλη είναι αυθεντική και δεν κρύβει τα κακά της, και με εντυπωσίασαν οι άνθρωποι που είναι ανοιχτοί και χαμογελαστοί ακόμα και τώρα» μου λέει με το που με βλέπει.

Μιλάει για την πόλη, με την φρέσκια ματιά ενός ανθρώπου που την βλέπει για πρώτη φορά. Βλέπω και εγώ την Αθήνα μέσα από τα δικά της μάτια και σκέφτομαι ότι έχει δίκιο. Παρ’ όλες τις δύσκολες στιγμές που βιώνει η πρωτεύουσα (όπου η κρίση είναι εμφανέστερη), υπάρχει όντως μια ενέργεια, οι άνθρωποι όσο απελπισμένοι και να είναι προσπαθούν για το καλύτερο, ελπίζουν στο καλύτερο, σφίγγουν τα δόντια και προχωράνε.

Περιμένουμε την Laurie Penny που έχει πάει στην αντιρατσιστική πορεία στη Νίκαια, για να καταγράψει τα γεγονότα, να μας συναντήσει.

Η Molly στο καφέ σφίγγει χέρια, χαμογελάει, πατάει record-stop συνεχώς στο μαγνητοφωνάκι της. Συναντάει ανθρώπους που βρέθηκαν πέρσι στην πλατεία Συντάγματος. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, καθώς σχεδιάζει τα πρόσωπά τους. «Πώς άλλαξε η ζωή σου από την οικονομική κρίση; Τι σου έμεινε από τα περσινά επεισόδια στην Αθήνα;» «Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί στο μέλλον;».

Οι απαντήσεις ποικίλλουν και διαφέρουν. Ο κάθε άνθρωπος είχε το δικό του βίωμα ως «αγανακτισμένος» στο Σύνταγμα. Αυτό ήταν που το έκανε και τόσο μοναδικό. Διαφορετικές θέσεις, απόψεις και πεποιθήσεις που το Σύνταγμα τους έδωσε φωνή. Μια φωνή που οι κυβερνώντες δεν ακούσανε τότε και δυστυχώς δεν ακούνε ακόμα. Μιλάει με ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους, τον ύπνο τους και τα μεγάλα της μάτια μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο από απορία, ακούγωντας τις ιστορίες τους.

Η Molly Crabaplle συμμετείχε ως καλλιτέχνης στο Occupy Wall Street. Σοκάρεται που η παρουσία πνευματικών ανθρώπων και καλλιτεχνών ήταν σχεδόν μηδαμινή στην Αθήνα.

Λίγο αργότερα φτάνει και η Laurie Penny, χαμογελαστή. Μας περιγράφει την εμπειρία της στην αντιρατσιστική πορεία. «Είχε αρκετό κόσμο. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Δεν έγιναν πολλά επεισόδια, αλλά φοβήθηκα λίγο. Ήταν δίπλα μου ένα οκτάχρονο αγόρι από το Πακιστάν όταν έγινε το επεισόδιο με δύο κρανοφόρους με μπλούζες μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, που ξυλοκόπησαν δύο νεαρούς, τραυματίζοντας τον ένα στο κεφάλι. Το παιδί σοβαρό κοιτούσε τον τραυματισμένο άνδρα που ήταν πεσμένος στο πάτωμα. Ήταν ανέκφραστο και ατάραχο. Προσπάθησα να το φωτογραφίσω, αλλά αρνήθηκε. Μαρμαρωμένο κοιτούσε τον άνδρα, αλλά δεν ήταν τρομαγμένο. Μου έκανε εντύπωση πόσο συνηθισμένο ήταν σε αυτά που έβλεπε». 

Η Penny θέλει να μιλήσει σε ανέργους, σε δημοσιογράφους, συνταξιούχους, επιχειρηματίες. Να πάει μια σφαιρική εικόνα αυτού που συμβαίνει στην Αθήνα σε όλους τους τομείς. Με ρωτούν για την τέχνη στην Ελλάδα σε περίοδο κρίσης. Περιγράφω τα ανύπαρκτα χρήματα, την αδυναμία και ακινησία του υπουργείου Πολιτισμού, την απόγνωση όλων αυτών που δημιουργούν χωρίς εισοδήματα, χωρίς στήριξη.

Πηγαίνουμε σε ένα μικρό ταβερνάκι με κήπο, με ελαιόδεντρα, χαλίκι και ασπρισμένους τοίχους. Ενθουσιάζονται με το φαγητό, την εξυπηρέτηση και τους ανθρώπους. «Είναι τόσο όμορφα όλα» λένε χαμογελώντας. 

Συμφωνώ. Παρά την κρίση, την κατάθλιψη, το χαμό συνανθρώπων μας που δεν αντέχουν αυτά που τους έφερε η ζωή, η πόλη ακόμα ζει και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, όπως μπορεί. 

Είναι αναζωογονητικό τελικά να βλέπεις την πόλη αυτή μέσα από τα μάτια ξένων. Ελπίζω οι 10.000 λέξεις της Laurie Penny για την Αθήνα να έχουν πολλά θετικά και οι εικόνες της Molly Crabapple που θα τις πλαισιώσουν, να φέρουν στα πρόσωπα των αναγνωστών χαμόγελα.

ΠΗΓΗ: protothema.gr