Η αναζήτηση του νοήματος μιας γενιάς.

Τι είναι αυτό που εκφράζει τη «γενιά της κρίσης»; 

Είναι ποτέ δυνατόν ένα τηλεοπτικό έργο να αποτελέσει σημείο αναφοράς και έκφρασης μιας ολόκληρης γενιάς; Κατά τη γνώμη μας όχι, για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε καινούργια γενιά αντιδρά ανατρεπτικά ως προς την αμέσως προηγούμενη (αν δεχθούμε βεβαίως ότι υπάρχει ένας στοιχειώδης ηλικιακός διαχωρισμός των γενεών). Και η τηλεόραση αποστρέφεται κάθε είδους ανατροπή.

Με αυτή την έννοια, αν υπήρχαν εγχώριες μελέτες για το πώς επηρέασε και πως αποτύπωσε η εγχώρια τηλεόραση λ.χ. τις «γενιές» που μεγάλωσαν μαζί της, θα διαπίστωναν για παράδειγμα ότι όσοι διένυαν την εφηβεία τους στα 90s είχαν αδυναμία στους «Απαράδεκτους», των οποίων οι επαναλήψεις κατόπιν συνόδεψαν το μεγάλωμά τους, με αποτέλεσμα η σειρά να γίνει cult για κατηγορίες νέων της εποχής τόσο που και σε πανεπιστημιακές εκδηλώσεις έκαναν προβολές επεισοδίων της. Αυτό όμως πόρρω απέχει από το να θεωρηθεί ότι οι «Απαράδεκτοι» εξέφραζαν την γενιά των 90s (ίσως μόνο την κριτική τους ματιά στη γενιά των γονιών τους).

Αλλά κουβέντα να γίνεται και γίνεται ήδη μεγάλη, ως φαίνεται, με επίκεντρο φυσικά την αμερικανική αγορά, όπου το νεανικό κοινό αποτελεί τον κύριο στόχο και τον βασικό πονοκέφαλο των εμπορικών στρατηγικών που όλες τους έχουν αναφορά και υπόδειγμα την τηλεοπτική παραγωγή και τις αντιδράσεις του νεανικού κοινού σε αυτή.

Ετσι, μετά την «Generation X», την οποία ομαδοποίησε το ομώνυμο βιβλίο του Ντάγκλας Κάπλαντ, γενιά που ακολούθησε τους μπέιμπι - μπούμερ και υποτίθεται ήταν η γενιά των 90s, έχει εντυπωσιάσει και έχει αναδειχθεί σε επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της μελέτης για το «τι εκφράζει τη γενιά της κρίσης» μια ιντερνετική συζήτηση η οποία ξέσπασε από την πρώτη κιόλας ημέρα προβολής της σειράς «Girls».

Πρόκειται για υποτιθέμενη «συνέχεια» του «Sex and the City», όπου όμως οι κεντρικοί ρόλοι είναι κορίτσια των είκοσι και κάτι ετών, τα οποία ζουν στη Νέα Υόρκη της κρίσης και η καταναλωτική υστερία των «τσιμπημένων» σε ηλικία προκατόχων τους αποτελεί πλέον όνειρο, κατά διαστήματα και «ευχή», να μπορέσουν κάποτε να ζήσουν την καταναλωτική ανεμελιά εκείνων των κυριών.

Ο κεντρικός κοριτσίστικος χαρακτήρας, η Χάνα, είναι επίδοξη λογοτέχνις και όχι κόλουμνιστ όπως η Κάρι Μπράντσο, γεγονός που δείχνει - λένε οι κριτικοί - μια νέα γενιά με μεγαλύτερη έμφαση στην καλλιέργεια του πνεύματος και την ανάγκη να εκφραστούν με δημιουργίες διαχρονικές. Ισως όμως απλώς είναι ένα ακόμη αυτοβιογραφικό στοιχείο της σεναριογράφου Λένα Ντάναμ (Lena Dunham), η οποία κρατά και τον κεντρικό ρόλο και θεωρείται σύγχρονο και φιλόδοξο «πακέτο» νεαρής δημιουργού που σκηνοθετεί, γράφει και παίζει προσθέτοντας πάντα αυτοβιογραφικά στοιχεία στα έργα της. Και όλη τη φασαρία πιθανόν την προκάλεσε η φράση της στον πιλότο της σειράς «θέλω να γίνω η "φωνή" της γενιάς μου».

Ακριβώς αυτό το στοιχείο έγινε η αφορμή για μια συζήτηση μεταξύ χιλιάδων νέων στις ΗΠΑ για το αν και πώς τους εκφράζει η Ντάναμ, την οποία χαρακτηρίζει ένα υψηλό επίπεδο σκέψης και επιχειρημάτων. Ειδικώς αυτό το τελευταίο είναι που έχει προκαλέσει έκπληξη και ασχολούνται ένα σωρό άρθρα στις ΗΠΑ, από τη «Χάφινγκτον Ποστ» ώς το «Τάιμ» και τον «Εκόνομιστ», όπου επισημαίνεται αυτή η νεο-ανακαλυφθείσα «γενιά-της-κρίσης». Αρκεί να «γκουγκλάρει» κανείς «Lena Dunham», «φωνή μιας γενιάς» (voice of a generation) και «Απρίλης» (ήταν ο μήνας που ξεκίνησε η συζήτηση) και θα ανακαλύψει ολόκληρη ανθολογία τάσεων της σύγχρονης νεανικής κουλτούρας - περισσότερες από το ανθολόγιο της «Generation X» όπου υποτίθεται ότι χαρακτηριστικό της ήταν η αναζήτηση νοήματος στη ζωή με δραστικές αλλαγές. Ηταν η γενιά που αποθέωσε την κοσμητική χειρουργική, τα κοκτέιλ στο Παλμ Μπιτς και την κουλτούρα των malls.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει για τη «γενιά της κρίσης», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχονται όσα υποστηρίζει η Ντάναμ ως Χάνα στο «Girls», καθώς συνομήλική της αρθρογράφος στη «Χάφινγκτον Ποστ» γράφει ότι δεν την εκφράζει διόλου αυτή η «λατρεία» του ριάλιτι και των αυτοβιογραφικών στοιχείων και ότι είναι «ευκολότερο να αγαπήσει κανείς τον μαγικό κόσμο του "True Blood"».

ΠΗΓΗ: tanea.gr | Πόπη Διαμαντάκου