Οι μυστηριώδεις ξανθιές πρωταγωνίστριες του Χίτσκοκ.

ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ.

Ξέρετε γιατί στις ταινίες μου προτιμώ τις σοφιστικέ ξανθιές γυναίκες; Διότι, αυτό που αποζητάμε όλοι είναι γυναίκες που να συμπεριφέρονται ως αληθινές κυρίες στο σαλόνι, αλλά μετατρέπονται ευθύς σε πόρνες μόλις πατήσουν το πόδι τους στην κρεβατοκάμαρα - Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Κανείς άνδρας - για να μην πούμε και καμιά γυναίκα - δεν μπορεί να αντισταθεί σ' αυτό. Πρόκειται για εκρηκτικότατο μείγμα, εξίσου επικίνδυνο όσο και ο συνδυασμός της νιτρικής αμμωνίας με τη βενζίνη. Η θέα του και μόνο μπορεί να επιφέρει ακαριαίο ευνουχισμό ή, στο άλλο άκρο, μανία και σεξουαλικό εκτραχηλισμό.

Έχει στοιχειοθετηθεί ως σύνδρομο και φέρει την πιο μη ιατρική ονομασία που έχει επινοηθεί ποτέ. Πρόκειται για το σύνδρομο της φλογερής παγερότητας, το οποίο ενσάρκωσαν με αξεπέραστο τρόπο οι ακαταμάχητα ψυχρές ξανθές Αφροδίτες που φιλοτέχνησε στις ταινίες του ο μέγας μαιτρ του κινηματογράφου Άλφρεντ Χίτσκοκ.

H Μάντλιν Κάρολ (39 steps), η Αν Μπάξτερ (I confess), η Έβα Μαρί Σαιντ (North by northwest), η Τίπι Χέντρεν (Birds), η Ντόρις Ντέι (The man who knew too much), η Βέρα Μάιλς και η Τζάνετ Λι (Psycho), η Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Spellbound, Notorious, Under Capricorn), η Κιμ Νόβακ (Vertigo), μα πάνω απ' όλα η ασύλληπτη Γκρέις Κέλι (Rear window, Dial M for murder, To catch a thief)...

Όλες τους αποτελούν εκφάνσεις της εμμονικής προσκόλλησης του Βρετανού μαέστρου του ψυχολογικού δράματος στο μοντέλο του αναφρόδιτου, ακατάληπτου, αιθέριου και αποστασιοποιημένου θηλυκού - μετωνυμική μετάθεση της απαγορευμένης για το παιδί μητρικής φιγούρας ως αντικειμένου της επιθυμίας - που γι' αυτό ακριβώς το λόγο είναι και το πιο επιδεκτικό φθοράς, κακοποίησης, αιχμαλώτισης και υποβολής του στις πιο ακραιφνείς εσωτερικές και εξωτερικές κακουχίες και ταλαντώσεις.

Απόδειξη τα χιτσκοκικά μαρτύρια στα οποία υποβάλλονται οι ξανθιές ηρωίδες: κατατρυχόμενες από διώκτες και παρελθόντα εγκλήματα, θύματα τύψεων, τραυματικών εμπειριών, ανομολόγητων παθών, δικών τους ή των άλλων, τις συνέπειες όμως των οποίων υφίσταντο στον έσχατο βαθμό...

Το αψεγάδιαστο κάλλος τους πρέπει να ταλαιπωρηθεί, να τσαλακωθεί. Η προκλητική αυτεξουσιότητά τους και η απόκοσμη γοητεία τους να καμφθεί, υπό το ηδονιζόμενο βλέμμα του θεατή, αλλά πρωτίστως του σαδιστή σκηνοθέτη-μαριονετίστα: για να συλλάβει το ασύλληπτο αντικείμενο του πάθους του και να αντλήσει τη μέγιστη απόλαυση, δεν του αρκεί να το κατέχει ως αντικείμενο ενατένισης. Απεναντίας, οφείλει να το καταστρέψει, να το διαστρέψει, να το συστρέψει στον εαυτό του, να το κάνει να ματώσει, κυριολεκτικά να το ξεζουμίσει.

Όπως και στη λογοτεχνία του Μαρκήσιου ντε Σαντ ή και στον κινηματογράφο του Μπουνιουέλ (Βιριδιάνα, Η ωραία της ημέρας), έτσι και σε εκείνον του Χίτσκοκ, το αντικείμενο της επιθυμίας, σκανδαλωδώς ωραίο και αιθέριο, αυτάρκες μέσα στην τελειότητά του, πρέπει να κακοποιηθεί για να καταστεί παρόν. Πρέπει να φθαρεί για να καταστεί ζωντανό, αληθινό, ένυλο, γήινο, κατασχέσιμο. Πρέπει να υπαχθεί στον ύστατο νόμο της επίγειας πτώσης και σκληρότητας.

Είναι παροιμιώδης η σκληρότητα με την οποία ο Χίτσκοκ αντιμετώπιζε τις ξανθιές θεές του εκτός πλατώ. Λες και η κινηματογραφική φθορά τους εντός πλατώ να μην του αρκούσε. Λες και η αναπαράσταση ήταν απλά το προδόρπιο για το κυρίως πιάτο. Διότι, οι συγκεκριμένες κυρίες ήταν πολύ όμορφες, απόκοσμα γοητευτικές, σκανδαλωδώς μπλαζέ, για να μείνουν άσπιλες και ανέγγιχτες από το μίασμα του κόσμου!

Στις εικόνες, και ειδικότερα στις κινηματογραφικές, όλα σημαίνουν: οι μορφασμοί, οι χειρονομίες, οι γωνίες λήψης, οι χρωματικές αντιθέσεις, η κατασκευή των χαρακτήρων, ακόμη και το χρώμα των μαλλιών: κάθε μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια είναι μέρος μιας γλώσσας - φιλμικής - που όπως η γλώσσα που μιλάμε, έτσι κι αυτή διαθέτει σύνταξη, γραμματική, σημασιολογία κτλ. Στις εικόνες, και ειδικότερα στις κινηματογραφικές, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: σε όλα αυτά τα οποία, ενώ βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, δεν τα βλέπουμε. Μας διαφεύγουν.

Και τούτο ισχύει για έναν παραπάνω λόγο για τον κινηματογράφο, διότι πολύ απλά οι ακολουθίες εικόνων του απευθύνονται κατευθείαν στους ασυνείδητους μηχανισμούς του θεατή: τα εικοσιτέσσερα καρέ το δευτερόλεπτο δεν προλαβαίνει να τα επεξεργαστεί η ανθρώπινη αντίληψη, σε σημείο ώστε να μπορούμε να μιλάμε για πραγματική χειρουργική επέμβαση πάνω στους θεώμενους εγκεφάλους.

Κάπου εκεί - μεταξύ έβδομης τέχνης, νευρολογίας και ψυχανάλυσης - θα πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό και η ουσία των ξανθιών υπάρξεων που ο μεγάλος μαέστρος είχε τη μεγαλοσύνη να μας εκθέσει μαζικά, κάνοντάς μας συνένοχους στο μεγαλύτερο ψυχολογικό μπανιστήρι όλων των εποχών...

πηγή: iefimerida.gr