Η Μελιστάλαχτη στους MISERABLES...

Πολυαναμενόμενο το χτεσινό live των “ Les Miserables” στο Όναρ... Παρόλο που το τελευταίο διάστημα τα live σε διάφορα μαγαζιά της πόλης ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, δεν είχα καταφέρει να παρεβρεθώ σε κανένα. Πέθαινα για λίγη καλή μουσική και για να διαπιστώσω αν μη τι αλλό, αν το όνομα της μπάντας είχε λόγο ύπαρξης...

Ευτυχώς το συνολικό αποτέλεσμα διέψευσε τα όποια κακεντρεχή σχόλια θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί - από μένα και όχι μόνο - σχετικά με αυτό. Αν και το live άρχισε μια ολόκληρη ώρα μετά από την ώρα που υποτίθεται οτι άρχιζε, κράτησε σχεδόν 3 ώρες, γεγονός αξιοσημείωτο αν λάβουμε υπόψιν οτι στα lead vocals ήταν ένα και μόνο άτομο.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε δυναμικά με το “Psycho killer” των Talking Heads και έκανε ένα πέρασμα από τις δεκαετίες 70's - 00's με κομμάτια και μπάντες σταθμούς. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα “Love Song” και “Friday I'm in love” από Cure , “Senorita” και “Getting away with it” από James, “Let's dance” από David Bowie, “Real wild one” και “Cry for love” από Iggy Pop καθώς και το “You know I'm no good”της μακαρίτισσας Amy Winehouse (ζωή σε μας) με προσέγγιση που θύμιζε περισσότερο τη διασκευή των Arctic Monkeys. Ακολούθησαν τραγούδια των Ramones, Clash, RHCP, Roxy Music, Lionel Richie, Inxs, Echo and the Bunnymen, U2, Lou Reed, Mick Jagger, Billy Idol κ.α. Αρκετά καλή προσπάθεια αποτέλεσε και η διασκευή του “Black Dog” των Led Zeppelin, αν και το κομμάτι θέλει ακόμα δουλειά αν σκεφτείς οτι συγκρίνεται αναπόφευκτα με το πρωτότυπο που ερμηνεύεται από αυτά τα “ιερά τέρατα” της rock σκηνής. Σε γενικές λοιπόν γραμμές θα έλεγα πως η βραδιά κύλησε ευχάριστα και το κέφι παρέμεινε αμείωτο μέχρι το τέλος της. Θα κλείσω με δυο μικρές επισημάνσεις που η μπάντα θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει ως feedback.. Πρώτον, καλό θα ήταν να υπάρχει ένα αναλόγιο με τους στίχους των κομματιών καθώς υπήρξαν παραπάνω από 2-3 φορές όπου τα λόγια ήταν στην καλύτερη περίπτωση από άλλο σημείο του τραγουδιού και στη χειρότερη απλά ασυνάρτητα.... Είναι κατανοητό πως ο όγκος των τραγουδιών κάνει πολύ δύσκολη την απόμνημόνευσή τους, αλλά από την άλλη, η ερμηνεία σε αγγλόφωνο στίχο είναι επιλογή της μπάντας και θα πρέπει να την υποστηρίξει. Όπως λέει κι ο λαός "Αφού μπήκαν στο χορό ας χορέψουν!" Δεύτερον, προσωπικά,θα ήθελα λίγη περισσότερη συμμετοχή στα φωνητικά. Είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον να υπάρχει πολυφωνία στα κομμάτια κι αν ο drummer δεν το έχει και πολύ με το multitasking - σχήμα οξύμωρο από μόνο του - ας δοκιμάσει κάποιος άλλος βρε αδελφέ!

Αυτά για την ώρα! Stay tuned!

Για να μάθετε περισσότερα για τη Μελιστάλαχτη πατήστε εδώ...