1 Ιανουαρίου, ώρα 18:00, Αίθουσα Συναυλιών Δημοτικού Ωδείου Λάρισας.
Η χορωδία του παρεκκλησίου του πανεπιστημίου Duke είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο ενεργές χορωδίες πανεπιστημίου της Αμερικής. Από το 1932 και κάθε Δεκέμβρη δίνουν τρεις παραστάσεις σε περιοχές της επιλογής τους του έργου Messiah του Handel, με πιο γνωστό το απόσπασμα "Αllelujah", που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε τραγουδήσει εκ παραδρομής, αναφερόμενοι κατά βάση σε μια χριστιανική ορθόδοξη λειτουργία.
80 χρόνια λοιπόν κρατούν την παράδοση. Με εμφανίσεις στη γενέτειρα Αμερική, βεβαίως βεβαίως, την Πολωνία, την Τσέχικη Δημοκρατία, την Αγγλία, την Ισπανία, την Αυστρία και την Κίνα.
Ένα μεγαλειώδες έργο, η σύνθεση του οποίου έγινε το 1741, βασισμένη σε φράσεις από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, χωρισμένη σε τρία μέρη, τη Γέννηση, τα Πάθη και την Ανάσταση.
Η "Ανάσταση" όμως δεν ήρθε σε γενικές γραμμές. Ή μπορεί να μην το πολυκατάλαβα εγώ... Η προσπάθεια βέβαια 65 περίπου ατόμων επί σκηνής αν μη τι άλλο χαίρει συγχαρητηρίων, όμως αρκετοί ήταν αυτοί οι λόγοι που με απομάκρυναν από το θεμιτό αποτέλεσμα.
Αρχικά, για άλλη μια φορά το κοινό της Λάρισας "θριάμβευσε"... Ένας μόνιμος ήχος χτυπήματος των καθισμάτων και ενός καταχθόνιου ψίθυρου αντηχούσε στα αυτιά μου, παρόλο που ο αριθμός του κοινού δεν ήταν και ο πλέον επιθυμητός. Ο Δήμαρχός μας βέβαια, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις τόνισε πως ήταν μια δύσκολη μέρα γενικότερα, αφενός η ώρα ήταν αρκετά νωρίς για αυτούς που ξενύχτησαν, αφετέρου ήταν αρκετά αργά για αυτούς που θα ξενυχτούσαν σήμερα.
Σχετικά με την ίδια τη χορωδία και την εκτέλεση του έργου, θα την προτιμούσα με την εκδοχή των εγχόρδων και όχι απλά με τη συνοδεία ενός πιάνου, στο οποίο ο Δρ David Arcus έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, χωρίς να αποφύγει κάποια λαθάκια.
Επιπλέον, τα σολιστικά μέρη που ανέλαβαν μεμονωμένα μέλη της χορωδίας δεν ήταν επαρκή. Αρχικά γιατί δεν προλάβαιναν να αντιμετωπίσουν την "παγωμάρα" της σκηνής και το κομμάτι έφτανε στο τέλος του και κατά δεύτερο γιατί τα ίδια άτομα για να έρθουν δίπλα από το μαέστρο (Δρ Rodney Wynkoop) ανεβοκατέβαιναν τα σκαλοπάτια που είναι τοποθετημένη η χορωδία την τελευταία στιγμή, με αποτέλεσμα εκ των πραγμάτων να σου δημιουργείται από το πουθενά ένα αίσθημα άγχους.
Τέλος, προτιμότερο θα ήταν να μην αναφέρουν πως το συγκεκριμένο έργο είναι στο ετήσιο ρεπερτόριό τους τα τελευταία 80 χρόνια. Υπάρχει μια προδιάθεση, που έχει ως αποτέλεσμα την αυστηρότερη αντιμετώπισή τους από τους ειδήμονες και όχι μόνο. Παραβλέποντας κάποια άστοχα κατά την άποψή μου σημεία, όπως ένα μεγάλο αριθμό φαλτσέτων από όλες τις φωνές, και μια ανομοιομορφία στην αναλογία των φωνών, ειδικά στα πιο χαμηλόφωνα μέρη τα θετικά που αποκόμισα ήταν εξίσου σημαντικά.
Αρχικά, το να διευρύνεις τα "ακούσματά" σου, μόνο θετικό μπορεί να είναι. Η ταξινόμηση επίσης των χορωδών, που απέχει κατά πολύ απο τη συνηθισμένη ομαδοποίηση των δικών μας χορωδιών προκάλεσε έκπληξη και ένα όμορφο συνολικό άκουσμα, που δηλώνει επίσης πως οι χορωδοί γνωρίζουν καλά το δικό τους τραγουδιστικό μέρος. Το ηχόχρωμα ιδιαίτερα στα κομμάτια που ήταν πιο γνωστά και σίγουρα για τη χορωδία, όπως και η αυτούσια προφορά του κειμένου ήταν επίσης κάποια σημεία θετικά στο όλο εγχείρημα.
Στα πλαίσια λοιπον του συγκεκριμένου ταξιδιού, η χορωδία θα παρουσιαστεί στις 2 του μηνός στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (αίθουσα Α. Ριαδη) και στις 5 Ιανουαρίου στην Κωνσταντινούπολη (Kultur University Theatre).
Αν ρωτάτε την άποψή μου να πάτε ή όχι, είναι θετική, όμως χωρίς να έχετε τεράστιες φιλοδοξίες...
ΥΓ. Η κριτική είναι εντελώς προσωπική, του συντάκτη ή των αναγνωστών μας.
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...