Ας πάρουμε το παράδειγμα της ιστορίας. Τι μας διδάσκει; Ότι το πράγμα κάνει ένα κύκλο μόνο του κάθε 50 χρόνια περίπου. Μηδενίζουμε δηλαδή κάθε 50 χρόνια και ξαναξεκινάμε με τα ίδια στοιχεία και λάθη. Και μηδενίζουμε δυστυχώς όχι ανώδυνα αλλά ως συνήθως. Επώδυνα. Και με τα ίδια πρόσωπα και καταστάσεις.
Και μου το παν. Να πεις δεν μου το παν. Αλλά εγώ δεν ήθελα να τα ακούσω. Ο ρομαντισμός της νιότης τότε. Και της δημιουργίας. «Κάθε 50 χρόνια και ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος για να στρώσουμε. Και αυτός ο πόλεμος θα είναι γερός. Δυνατός. Ψυχολογικός. Και θα τον ονομάσουν τεχνολογικό μεσαίωνα. Γιατί έχουμε τα μέσα και δεν έχουμε τρόπο να τα χρησιμοποιήσουμε. Και κυρίως το πιο απλό. Την αγάπη και το μυαλό μας». Εν έτη 2002. Στις κουβέντες περί ζωής και τέχνης ενώ μοιράζαμε φυλλάδια.
Πόσο μπροστά ήταν αυτός ο άνθρωπος που δεν θέλησα να τον ακούσω. Ο κόσμος γύρω έτρεχε και εγώ θέλησα να τον προφτάσω. Να του δώσω λίγη από εκείνη την χαμένη αθωότητα μου. Την αγάπη. Τον ρομαντισμό μου. Και συνεχώς έτρωγα τα μούτρα μου. Συνεχώς τα τρώω. Συνεχώς θα τα τρώω. Δεν είναι θέμα εποχής. Το ίδιο ήταν και τότε που ζούσαμε στην εικονική πραγματικότητα, το ίδιο είναι και τώρα. Που περνάει η κρίση. Που αντί να μας κάνει καλύτερους, μας κάνει ακόμα χειρότερους.
Μας κάνει χειρότερα ζώα πάρα ανθρώπους με νου και συναίσθημα. Μας νοιάζει η επιβίωση μας και όχι η αφύπνιση μας. Και αυτό μας κοστίζει. Και το βλέπουμε καθημερινά γιατί χάνουμε την αξιοπρέπεια μας. Εξαθλιωνόμαστε. Και δεν κάνουμε κάτι γι΄αυτό. Απλά συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε. Και υποκρινόμαστε ακόμα περισσότερο από πριν. Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Και αυτό που το κάνει ακόμα χειρότερο είναι ότι σου το λένε μπροστά στα μούτρα. Ή ακολουθείς τη μάζα ή μένεις εκτός. Είσαι ο τρελός, ο γραφικός, ο δεν ξέρω τι. Στο λένε, υποκρίσου για να υπάρχεις. Πες ψέματα στον εαυτό σου...
Δολοφόνησε το κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Το κάθε ίχνος αγάπης, εργατικότητας, σεβασμού, αγώνα, για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να κάνεις έναν καλύτερο κόσμο και θα είσαι αποδεκτός για εκείνους και μόνο.
Θα είσαι αποδεκτός σε ένα σάπιο σύστημα, σε μια αδιάφορη κοινωνία. Σε έναν κύκλο ατόμων υποκριτικό. Που το μόνο που θα κάνει είναι να σε σκοτώνει καθημερινά. Να σε υποβαθμίζει. Να σε τρώει.
Και έρχεσαι τώρα πια να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Ποιον δρόμο να διαλέξεις; Που να στρέψεις το όπλο και πιο κομμάτι του εαυτού σου να δολοφονήσεις; Το κομμάτι εκείνο που θα είσαι αποδεκτός στους φίλους σου, στην οικογένεια σου, στην εργασία σου γνωρίζοντας όλοι την πραγματικότητα ή το κομμάτι εκείνο της αξιοπρέπειας, της αλήθειας ή της αγάπης με όποιος κόστος να φοβίσεις και να χάσεις με την αλήθεια, την αξιοπρέπεια και την αγάπης εκείνους που είναι δίπλα σου και το καταλαβαίνουν όλο αυτό;
Άνω τελεία.
αν δεν μπορεις να αλλαξεις το περιβαλλον που σε περιβαλει ,φυγε....φυγε μακρυα εκει που μπορεις να αναπνευσεις
ΑπάντησηΔιαγραφή