2010, In Consequence, η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά...
30/11/2012, support act στη μεγάλη συναυλία του Sivert Høyem στη σκηνή του Stage...
Σίγουρα θα είμαστε όλοι εκεί!!!
Μέχρι τότε ας τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και ας μας μυήσουν στο μυστικό κόσμο της μουσικής τους μέσα από τη συνέντευξή του στο ArtandCity...
Υπεύθυνος για αυτό το γεγονός είναι ο Φίλιππος Μπουρντένας της Alive Art Performances, ο οποίος μας εμπιστεύτηκε το πόστο της «προθέρμανσης» του κοινού στην συναυλία του Sivert του οποίου τις δουλειές σεβόμαστε υπέρμετρα... Θα παρουσιάσουμε κάποια κομμάτια μας ενορχηστρωμένα λιγάκι διαφορετικά όπως και κάνα δύο διασκευές σε κομμάτια που μας αρέσουν και κατά την άποψη μας ταιριάζουν στην βραδιά.
Εξαρτάται από το αν αναφέρεσαι στο πριν ή μετά την συναυλία… (γέλια) Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποια βασική διαφορά... Δεν έχουμε κάποια παραφουσκωμένη περσόνα που εμφανίζουμε στην σκηνή και την αποσύρουμε στα ιδιαίτερα μας... Εκεί μάλιστα εντοπίζουμε ένα μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνική πραγματικότητα, ότι είμαστε κοινωνία προσωπείων και όχι κοινωνία προσώπων, και καταγγέλλεται ποιητικά μάλιστα σε πολλά κομμάτια μας. Ούτε στήνουμε καμία παράσταση ενσάρκωσης του υπερβατικού όπως ο ιερέας στην λειτουργία... Αυτά τα σκετσάκια είναι για τον Michael Jackson και τους άλλους “θεούς”. Αν και υπό προϋποθέσεις μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχει θρησκευτική διάσταση στις συναυλίες μας... ή πνευματιστική καλύτερα μιας και είναι λιγότερο παρεξηγήσιμος όρος. Δεν έχουμε σκοπό να εντείνουμε κάποιο μυστήριο για να τονώσουμε την έπαρση κανένα “αδαή, επιπόλαιου πιστού”... Ούτε να εκμεταλλευτούμε τις διαταραχές προσωπικότητας κανενός! Αντίθετα όμως ίσως εξερευνούμε κάποιες "μυστήριες" πτυχές της ψυχοσύνθεσης μας, ξεμπροστιαζόμαστε σαν εργαλείο, και όταν συνηγορούν όλες οι συνιστώσες, ερχόμαστε σε κάποιου είδους έκσταση παρασυρόμενοι από την μουσική μας και συντονιζόμαστε για να αποδώσουμε καλύτερα την συναισθηματική φόρτιση κάτω από την οποία δημιουργήθηκε ένα κομμάτι ή την ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει η οποία μπορεί και να αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με το τι θεωρείται αναγκαίο... Αυτές είναι και κάποιες από τις πιο θεμελιώδεις λειτουργίες της τέχνης, οι οποίες απαντώνται σε πολλές παράλληλες κουλτούρες, γεννημένες από τις ίδιες ανάγκες...
Καθαρά κατά συνέπεια ναι. Η κρίση είναι παντού και είναι εδώ για αιώνες... Η ίδια κρίση που επέτρεψε τους παγκόσμιους πολέμους να συμβούν, η κρίση που συντήρησε το ένστικτο της ιεραρχίας από τα ερπετά ως εμάς, που εφεύρε την πειθαρχία αντί να εμπνεύσει τον σεβασμό και όλα τα δεινά... Λένε όλοι για το πόσο κακός ήταν ο Χίτλερ αλλά δεν ήταν μόνος του σε αυτό... Σε μια υγιή κοινωνία θα έσκυβαν οι δάσκαλοί του πάνω από τα προβλήματα του, θα μιλούσε με τους σχολικούς ψυχολόγους, τους φίλους του, ή στην χειρότερη θα έκανε κάποιου είδους θεραπεία.. Έχω την ατυχία, όπως όλοι, να έχω συναντήσει εν δυνάμει δικτάτορες παντού τριγύρω που αν είχαν τους δικούς του μοχλούς θα έκαναν τρις χειρότερα. Τους συναντάς παντού. Στο σχολειό, στην ούρα του ΙΚΑ, στον δρόμο, την αστυνομία, στον καθρέφτη... Ίσως να μην είναι καν κρίση, σαν σημείο καμπής αλλά απλά ένα κρίσιμο σημείο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας... Σαν να μπουσουλάμε για υπερβολικά περισσότερο καιρό από το αναμενόμενο και ή που θα περπατήσουμε, ή που θα διαπιστωθεί ότι έχουμε αδιόρθωτο πρόβλημα στήριξης... To ροκ σαν κίνημα, φέρεται ως επαναστατικό. Όμως τελικά αποδεικνύεται σικέ! Σαν την παροδική επαναστατικότητα της εφηβείας, σαν την γαλλική επανάσταση, σαν την ελληνική, σαν όλες τους, υποκινούμενες για να αλλάξουν απλά χέρια τα ηνία με μοναδικό χαμένο τον λαό. Η επανάσταση έρχεται μόνο από μέσα μας και είμαστε εδώ για να επιδιώξουμε να κάνουμε rock τέχνη όπως πιστεύουμε πως θα έπρεπε να γίνεται... Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την μουσική από όλα τα άλλα, σαν ενός είδους Fast Food διασκέδασης, ως σημείο της νέας εποχής του ατομισμού... Είναι πολιτισμική έκφραση... Η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και πάνω του κατοπτρίζεται όλο το γίγνεσθαι!
Είναι όλα μαζί ταυτόχρονα, το θέμα είναι ο φορέας πως το χρησιμοποιεί... Η μουσική αρχικά εμφανίστηκε στο ζωικό βασίλειο ως μέσο προσέγγισης για το ζευγάρωμα.... Πολλοί το χρησιμοποιούν ακόμη αποκλειστικά έτσι... όπως είπα και πριν είναι η εποχή του Fast Food... Μια Fast Food αναγνωρισιμότητα... Η Εξέλιξη δεν είναι γραμμική... Όπως συνυπάρχουν ταυτόχρονα μονοκύτταροι και άνθρωποι, έτσι κ εκεί... Άνθρωποι με μικρότερες ανάγκες εξέλιξης... Έχουμε τους πολιτικούς που αναλογούν στην κοινωνία μας, την τηλεόραση που μας αναλογεί, τον σχιζοφρενή θεό που μας αναλογεί και την τέχνη που μας αναλογεί... Όποιος πνίγεται αλλάζει σταθμό. Πρέπει να σταματήσει η γκρίνια και να περάσουν όλοι στο στάδιο της δράσης με μικρά βήματα. Αν δεν σού αρέσει αυτό που σου προσφέρεται ζήτα κάτι άλλο και ίσως το πάρεις. Ρωτάς έχοντας πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό σου αλλά τελικά η ερώτηση φτάνει να διατυπώνεται φαντάζοντας ποιο γενική και ανοιχτή και όλα τελικά σχετίζονται μεταξύ τους. Για να απαντήσω επιτέλους σχετικά ευθέως στην ερώτηση... Η μουσική είναι μέρος της ζωής, το θέμα είναι της ζωής ποιανού και ποιοι έρχονται να ταυτιστούν με αυτήν. Αν η μοναδική μου αγωνία στην ζωή είναι πως να αναγνωριστώ ως οτιδήποτε, από τον πιο γρήγορο κιθαρίστα ως το επόμενο sex symbol γιατί έχω τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση πια και ψάχνω ανθυγιεινούς τρόπους να τα βγάλω πέρα με τα άγχη μου τότε η μουσική μου δεν μπορεί να εκφράσει τίποτα παραπάνω από αυτό. Σε μια αρρωστημένη κοινωνία όπως αυτή, βγάζουμε τα σκουπίδια στην βιτρίνα.
Βασικά η ίδια η κρίση παρακινεί την τέχνη... Τότε είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ άλλοτε, να υπενθυμίζει στην κοινωνία που είναι σοκαρισμένη και μουδιασμένη για το τι συμβαίνει πραγματικά...
Σίγουρα είναι έκδηλη η αγάπη μας για τους Depeche Mode, Doors, David Bowie, NIN, A Perfect Circle, Led Zeppelin, Black Sabbath κ.α. πολλά. Επίσης όλοι έχουμε ένα μεταλλικό φόντο επιρροών που αποτέλεσε ένα σημαντικό σκαλοπάτι στην προσωπική μας εξέλιξη. Προσωπικά ακόμη ανατριχιάζω με τα riff του Iommi σαν να τα ακούω πρώτη φόρα κάθε φορά και το Chemical Wedding του Dickinson είναι από τα αγαπημένα μου album όλων των εποχών... Χωρίς αυτό δεν νομίζω να είχα σκαλίσει ποτέ το έργο του William Βlake. Επίσης όλα τα ανατολίτικα περάσματα θα λείπανε από την μουσική μας αν δεν λατρεύαμε το Rising τού Ritchie και της παρέας του... Λίγο πολύ έχουμε ακούσει απ'όλα και ξεχωρίζουμε πράγματα από ολόκληρο το φάσμα... Ακόμη και τον ακραίο ήχο. Το Grand Declaration of War των Mayhem πχ. είναι ένα άλμπουμ που αρέσει σε όλους μας. Παντού μπορείς να βρεις όμορφα έργα. Σίγουρα οι πιο μανιώδεις ακροατές στους Phase είναι ο Μάριος και ο Δαμιανός, με τον Μάριο να έχει μεγαλύτερη έφεση στον πιο ακραίο ήχο.
Είμαστε στην μέση της παραγωγής του δίσκου και μπορώ να πω πως είμαστε κατενθουσιασμένοι από την εξέλιξη του ηxογραφήματος ως τώρα. Ο γενικός τίτλος είναι “The Wait” και καλύτερα να μην αρχίσω να γράφω για αυτό, να γλιτώσει και λίγο χρόνο κανένας άνθρωπος...
Από το πρώτο άλμπουμ, μιας και αυτό έχει κοινοποιηθεί ως τώρα, λίγο πολύ όλα είναι αυστηρή κοινωνική κριτική με τον τρόπο τους... Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως αλλάξει το σημείο εστίασης στην θετική όμορφη αντίπερα όχθη των πραγμάτων... Ήδη όσο προχωράμε μαλακώνει το πρίσμα... Ίσως η γκρίνια είναι συνυφασμένη με τις ορμόνες που βράζουν .... Πάντως οι παρατηρήσεις παραμένουν πολύ εύστοχες με τον τρόπο τους κατά την άποψη μου...
Να πιάσουμε δουλειά στο δημόσιο τομέα και να καθόμαστε όλη μέρα άσκοπα... Το Νεοελληνικό όνειρο... Βασικά περνούν διάφορα από το μυαλό μας σε σχέση με την μουσική αλλά όπως είναι γνωστό τα πράγματα είναι ρευστά και αβέβαια παντού, χωρίς αυτό να μας τρομάζει φυσικά. Μένει να καταλήξουμε και να συμφωνήσουμε από κοινού σε κάτι... Ο χρόνος θα δείξει...
Α&C: Στη Λάρισα λοιπόν… και δίπλα σε ένα όνομα, όπως αυτό του Sivert Hoyem... Πείτε μας γι αυτή τη συνεργασία... πως προέκυψε και τι πρόκειται να δούμε...
Α&C: Ποια η διαφορά των μελών του συγκροτήματος επί σκηνής και backstage;
Εξαρτάται από το αν αναφέρεσαι στο πριν ή μετά την συναυλία… (γέλια) Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποια βασική διαφορά... Δεν έχουμε κάποια παραφουσκωμένη περσόνα που εμφανίζουμε στην σκηνή και την αποσύρουμε στα ιδιαίτερα μας... Εκεί μάλιστα εντοπίζουμε ένα μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνική πραγματικότητα, ότι είμαστε κοινωνία προσωπείων και όχι κοινωνία προσώπων, και καταγγέλλεται ποιητικά μάλιστα σε πολλά κομμάτια μας. Ούτε στήνουμε καμία παράσταση ενσάρκωσης του υπερβατικού όπως ο ιερέας στην λειτουργία... Αυτά τα σκετσάκια είναι για τον Michael Jackson και τους άλλους “θεούς”. Αν και υπό προϋποθέσεις μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχει θρησκευτική διάσταση στις συναυλίες μας... ή πνευματιστική καλύτερα μιας και είναι λιγότερο παρεξηγήσιμος όρος. Δεν έχουμε σκοπό να εντείνουμε κάποιο μυστήριο για να τονώσουμε την έπαρση κανένα “αδαή, επιπόλαιου πιστού”... Ούτε να εκμεταλλευτούμε τις διαταραχές προσωπικότητας κανενός! Αντίθετα όμως ίσως εξερευνούμε κάποιες "μυστήριες" πτυχές της ψυχοσύνθεσης μας, ξεμπροστιαζόμαστε σαν εργαλείο, και όταν συνηγορούν όλες οι συνιστώσες, ερχόμαστε σε κάποιου είδους έκσταση παρασυρόμενοι από την μουσική μας και συντονιζόμαστε για να αποδώσουμε καλύτερα την συναισθηματική φόρτιση κάτω από την οποία δημιουργήθηκε ένα κομμάτι ή την ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει η οποία μπορεί και να αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με το τι θεωρείται αναγκαίο... Αυτές είναι και κάποιες από τις πιο θεμελιώδεις λειτουργίες της τέχνης, οι οποίες απαντώνται σε πολλές παράλληλες κουλτούρες, γεννημένες από τις ίδιες ανάγκες...
Α&C: Έχουν παρατηρηθεί κρούσματα «κρίσης» στo είδος της μουσικής που υπηρετείτε;
Α&C: Πόσο η μουσική αποτελεί εν τέλει τρόπο ζωής, και πόσο ένα απλό μέσο εύκολης και γρήγορης προβολής;
Α&C: Ποια είναι τα μέσα της μουσικής που την κάνουν να αντιστέκεται και να επιβιώνει στη σημερινή λαίλαπα της «κρίσης»;
Βασικά η ίδια η κρίση παρακινεί την τέχνη... Τότε είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ άλλοτε, να υπενθυμίζει στην κοινωνία που είναι σοκαρισμένη και μουδιασμένη για το τι συμβαίνει πραγματικά...
Α&C: Τι είναι οι Phase με μια λέξη;
Εμπειρία, Μέσο ή επιθεώρηση. Διάλεξε, είναι τα πρώτα πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό...
Α&C: Ποιες οι επιρροές σας ως συγκρότημα;
Σίγουρα είναι έκδηλη η αγάπη μας για τους Depeche Mode, Doors, David Bowie, NIN, A Perfect Circle, Led Zeppelin, Black Sabbath κ.α. πολλά. Επίσης όλοι έχουμε ένα μεταλλικό φόντο επιρροών που αποτέλεσε ένα σημαντικό σκαλοπάτι στην προσωπική μας εξέλιξη. Προσωπικά ακόμη ανατριχιάζω με τα riff του Iommi σαν να τα ακούω πρώτη φόρα κάθε φορά και το Chemical Wedding του Dickinson είναι από τα αγαπημένα μου album όλων των εποχών... Χωρίς αυτό δεν νομίζω να είχα σκαλίσει ποτέ το έργο του William Βlake. Επίσης όλα τα ανατολίτικα περάσματα θα λείπανε από την μουσική μας αν δεν λατρεύαμε το Rising τού Ritchie και της παρέας του... Λίγο πολύ έχουμε ακούσει απ'όλα και ξεχωρίζουμε πράγματα από ολόκληρο το φάσμα... Ακόμη και τον ακραίο ήχο. Το Grand Declaration of War των Mayhem πχ. είναι ένα άλμπουμ που αρέσει σε όλους μας. Παντού μπορείς να βρεις όμορφα έργα. Σίγουρα οι πιο μανιώδεις ακροατές στους Phase είναι ο Μάριος και ο Δαμιανός, με τον Μάριο να έχει μεγαλύτερη έφεση στον πιο ακραίο ήχο.
Α&C: Τι είναι αυτό που έκανε τον κόσμο να σας ξεχωρίσει από την πρώτη σας κιόλας δισκογραφική δουλειά;
Δεν μπορώ να έχω πραγματιστική εικόνα πάνω σε αυτό, όμως θα ήθελα να πιστεύω πως φαίνεται πως ότι κάνουμε είναι πηγαίο και όχι επιτηδευμένο... Έμενα αυτό θα με άγγιζε σαν ακροατή...
Α&C: Στα σκαριά βρίσκεται και το δεύτερο cd... Πείτε μας δυο λόγια για την καινούρια σας δουλειά.
Α&C: Ποιος στίχος σας πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύει τη σημερινή πραγματικότητα;
Α&C: Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Να πιάσουμε δουλειά στο δημόσιο τομέα και να καθόμαστε όλη μέρα άσκοπα... Το Νεοελληνικό όνειρο... Βασικά περνούν διάφορα από το μυαλό μας σε σχέση με την μουσική αλλά όπως είναι γνωστό τα πράγματα είναι ρευστά και αβέβαια παντού, χωρίς αυτό να μας τρομάζει φυσικά. Μένει να καταλήξουμε και να συμφωνήσουμε από κοινού σε κάτι... Ο χρόνος θα δείξει...
Ραντεβού, λοιπόν, στο Stage, στις 30 Νοεμβρίου!!! Μη λείψει κανείς!!!
Short bio:
Το ταξίδι ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2008 από όποτε η μπάντα συλλέγει εμπειρίες και ιδέες που συνεχώς φιλτράρονται φτάνοντας στο σημερινό σχήμα, όπου βρίσκουμε τους Phase να παραδίδουν αυτό το σφιχτό κράμα μουσικής, το οποίο ο Τύπος τείνει να αποκαλεί psychedelic / alternative / progressive rock. Απενεργοποιήστε το μυαλό σας και χαλαρώστε ταξιδεύοντας ανάμεσα στις συχνότητες των Phase…
Share, Shape, Space… Phase.
Μέλη:
Θάνος Γρηγορίου
Θάνος Γρηγορίου
Βασίλης Λιάπης
Δαμιανός Χαρχαρίδης
Μάριος Παπακώστας
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...