Smoking & Drinking Cinema.

Reservoir Dogs 
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012
Stage Club, Ηρας & Φιλίππου, Λάρισα.

Ο Ταραντίνο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

Ο Joe, ένα αφεντικό του οργανωμένου εγκλήματος, καλεί 5 εγκληματίες, άσχετους μεταξύ τους, για μια και μόνη δουλειά. Ένα χτύπημα και μετά θα εξαφανιστούν χωρίς να γνωρίζει ο ένας την κατεύθυνση του άλλου. Η ανωνυμία είναι βασικό κομμάτι του σχεδίου- κανείς δεν ξέρει κανέναν και έτσι κανείς δεν μπορεί να καρφώσει κανέναν. Το σχέδιο μοιάζει τέλειο, μονό που –οπως λένε και στις ταινίες- το «τελειο εγκλημα» δεν υπάρχει. Κάποιος στην ομάδα είναι βαλτός και στο τέλος τους καρφώνει όλους.

Αν και η πρώτη του ταινία, το ταλέντο του καθώς και οι κινηματογραφικές του προθέσεις είναι ήδη προφανής. Ένα άψογο cast, οι μοναδικοί διάλογοι, το μακάβριο χιούμορ και η υπέροχη σκηνοθετική του ματιά, είναι όλα εκεί.

Ο Tarantino στο ντεμπούτο του αναλύει μια ληστεία που πήγε στραβά. Η κύρια διαφοροποίηση της ταινίας αυτής με τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία εγκλήματος -με τις ληστείες, τους φόνους, τα βασανιστήρια- και στο αληθινό έγκλημα. Και το πως η πραγματικότητα αρχίζει να κυριαρχεί. Οι αντιηρωες μας παίζουν όλοι έναν ρόλο, έχουν τους αγαπημένους τους ηθοποιούς-μοντέλα (Dirty Harry, Lee Marvin, Jimmy Cagney) και τους φέρνουν στην πραγματικότητα τους, υποδυομενοι αυτό που πιστεύουν ότι θα έκαναν σε ανάλογες περιστάσεις. Και φυσικά αυτό τους βάζει σε μπελάδες. Είναι όλοι τόσο σκληροί, που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Ανταλλάσσουν λόγια βαριά, κουνούν απειλητικά τα όπλα τους και όπως συνήθως γίνεται με τα όπλα, εκπυρσοκροτουν. Και αυτοί σκοτώνονται. Στ’ αλήθεια. Όχι όπως στις ταινίες. Όλοι πεθαίνουν και πεθαίνουν άσχημα. Όλοι εκτός από έναν, τον Mr. Pink (Steve Buscemi), που είναι ο απόλυτος ρεαλιστής. Ξέρει ότι δεν παίζει σε αστυνομική ταινία και ότι όταν πεθάνει, θα πεθάνει στ’ αλήθεια, γι’ αυτό είναι διατεθειμένος να βάλει τα δυνατά του για να το αποφύγει. Όπως και γίνεται.

Η κεντρική ιδέα είναι πολύ απλή. Όμως ο Tarantino, με ένα καταπληκτικό σενάριο, απογυμνώνει και ξεμπροστιαζει τους χαρακτήρες του και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε το genre από μια άλλη, πιο φρέσκια, πιο άγρια και πολύ πιο ενδιαφέρουσα οπτική γωνία. Το ίδιο έχει προσπαθήσει να κάνει ο Peckinpah στο The Killer Elite, αλλα ο Peckinpah εδινε μια ποιητικη τραγικοτητα στους χαρακτηρες του, ενω ο Tatantino ουδεμια τετοια προθεση εχει και πολυ απ’ αυτο απεχει.

Η επισης μοναδικη σκηνοθετικη ματια του Tarantino δίνει στην ταινία τη δυναμη να αντεξει στο χρονο και να ειναι παντα το ιδιο φρεσκια, δυνατη, αστεια και πρωτοτυπη οσο την πρωτη φορα. Χρησιμοποιει εξαιρετικα τη μεθοδο της μη-γραμμικης αφηγησης (κατι για το οποιο πολυς λογος εγινε οταν ξαναεμφανιστηκε στο Memento η στο Irreversible), εχοντας απολυτη σιγουρια για το που θελει να καταληξει και ποια διαδρομη θελει να ακολουθησει. Ετσι οι διαφορες σκηνες που παρεμβαλλονται στη ροη της ταινιας απο γεγονοτα που προηγηθηκαν, μπαινουν ακριβως στην καταλληλη στιγμη και με τη βοηθεια του εξαιρετικου μονταζ δεν μπερδευουν καθολου τον θεατη (εν αντιθεσει με το Memento μηπως;). Και αισθανομαι την αναγκη να το τονισω αυτο, γιατι δειχνει το αγνο των προθεσεων του σκηνοθετη. Δεν χρησιμοποιει τη μεθοδο για να προκαλεσει θορυβο γυρω απο το μπερδεμενο της ταινιας, αλλα ακριβως επειδη εχει αυτο το avant-garde attitude του... νεοπα σκηνοθετη, που πραγματικα κατι εχει να πει.

Περα ομως απο τη δομη που χρησιμοποιει, η σκηνοθεσια απο μονη της ειναι απλα καταπληκτικη. Μοναδικες σκηνες που θα μεινουν για παντα κλασσικες. Ποιος θα ξεχασει την εναρκτηρια σεκανς στο εστιατοριο, με την ομαδα των “Crooks in Black” να καβγαδιζει για το ποια ειναι η πραγματικη σημασια του “Like a Virgin” η την αξια και το λογο υπαρξης του φιλοδωρηματος; Η ακομη και η εξοδος τους απο το εστιατοριο και ο δρομος προς το αυτοκινητο. Και μιλωντας για το “Like a Virgin”, αξιζει να αναφερει κανεις και την υπεροχη μουσικη που στολιζει την ταινια, με αποκορυφωμα την επιλογη του “Stuck in the Middle with You”, που ακουγεται καθως ο Mr. Blonde (Micheal Madsen) επιδιδεται στο βασανιστηριο το δυσμοιρου μπατσου που επεσε στα χερια του.

Επισης δυνατο χαρτι της ταινιας ειναι το εκπληκτικο cast, με τον καθε ρολο να ειναι κομμενος και ραμμενος στα μετρα του ηθοποιου. Η μηπως ο καθε ηθοποιος ειναι κομμενος και ραμμενος στα μετρα του ρολου του; Ο Tarantino καταφερνει να αποσπασει αψογες ερμηνειες απο ηθοποιους που -με εξαιρεση τον Harvey Keitel και τον Tim Rooth- δεν φημιζονται τοσο για τις υποκριτικες τους δυνατοτητες οσο για τις επιδοσεις τους σε ρολους «μανιερες». Ωστοσο ολοι παιζουν εξαιρετικα, με τον Keitel να παιρνει τα πρωτεια, αλλα και τον Madsen να δινει εδω τον καλυτερο του εαυτο. Οι ρολοι αποδιδονται αψογα και οι διαλογοι εκφερονται με απολυτη φυσικοτητα και χαρακτηριστικη φινετσα.

Και μιας και φτασαμε και σ’ αυτο, κατι για το οποιο ο Tarantino ειναι διασημος ειναι οι ανεκτιμητοι μονολογοι με τις καυστικες ατακες και η ικανοτητα του να μεταμορφωνει τον πιο απλο και αδιαφορο διαλογο σε ενα ρεσιταλ ρυθμικης ανταλλαγης σπιρτοζικου χιουμορ, σαρκασμου και εξυπναδας, που κυριολεκτικα σε μαγνητιζει. Αυτο του το χαρισμα ξεδιπλωνεται περιτρανα και πανηγυρικα στην πρωτη του αυτη ταινια, με ατακες που δεν θα χασουν ποτε την αξια τους. “I’m dying here man!...”

Το Reservoir Dogs ειναι μια εκρηξη τεστοστερονης. Βια, ενεργεια και επιθετικοτητα σε μια 100 τοις εκατο αρσενικη ταινια. Ειναι χαρακτηριστικο οτι σε ολη της τη διαρκεια δεν εκφερεται ουτε μια λεξη απο γυναικειο στομα και η μοναδικη γυναικα που εμφανιζεται, εκτελειται στη στιγμη. Ισως αυτο ειναι κατι που θα μπορουσαμε να προσαψουμε στον Tarantino αν θελαμε να κρινουμε την ταινια και απο μια κοινωνιολογικη αποψη.

Ωστοσο ειναι πραγματικα μια παρα πολυ καλη και απολαυστικη ταινια, που αν προσεξετε αρκετα, θα δειτε οτι ειναι μαλλον ενας προπομπος της μεγαλης επιτυχιας του Tarantino που ακολουθησε, του Pulp Fiction.