Kalashnikov.

Ο Κ. Γιάνναρης παίρνει τα... Kalashnikov

H βία στην Ελλάδα του μηδενισμού θα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας του 50 χρονου σκηνοθέτη.


Καθρέφτης της ελληνικής πραγματικότητας, με έντονο κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό πάνω σε ζητήματα ταυτότητας, φύλου και φυλής, το έργο του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Γιάνναρη δεν χρειάζεται συστάσεις. Η μετανάστευση, η αποξένωση, η υποκουλτούρα και το περιθώριο είναι τα ερεθίσματα του σκηνοθέτη σε ανήσυχες κινηματογραφικές δημιουργίες όπως το «Από την άκρη της πόλης», ο «Δεκαπενταύγουστος», ο «Ομηρος» και πρόσφατα το «Man at sea».

Και ενώ το «Man at sea» δεν έχει προς το παρόν βρει διανομή, ο ακούραστος και διαρκώς ανήσυχος 50χρονος σκηνοθέτης του επεξεργάζεται ήδη το σενάριο της αμέσως επόμενης ταινίας του. «Είναι ένα σενάριο εμπνευσμένο από την περιρρέουσα βία και τον γενικότερο μηδενισμό που κυριαρχεί πια και στην Ελλάδα» μας είπε πριν από λίγο καιρό ο Γιάνναρης τηλεφωνικώς από την Πελοπόννησο, από όπου και κατάγεται. Προκλητικός όπως πάντα, ο Γιάνναρης «βάφτισε» την ταινία του «Kalashnikov». Διόλου παράξενο, αφού το συγκεκριμένο ρωσικό όπλο είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα βίας στην Ελλάδα και κυριαρχεί διαρκώς στα δελτία ειδήσεων, «προπαντός στην αθηναϊκή κοινωνία», όπως είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.

Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, το 2012 προβλέπεται να είναι μια δραστήρια χρονιά για τον Κ. Γιάνναρη. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Νοέμβριο, όπου ο Γιάνναρης τιμήθηκε με την προβολή όλων των ταινιών του, ο Λόρενς Κάρντις, ανώτερος επιμελητής Κινηματογράφου του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης (και πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του φεστιβάλ στην οποία ο Γιάνναρης ήταν μέλος), ενθουσιάστηκε με τα «Θραύσματα», τα πειραματικά κινηματογραφημένα ημερολόγια του έλληνα σκηνοθέτη. Σκέψη μάλιστα του κ. Κάρντις είναι να παρουσιάσει τα «Θραύσματα» στο ΜoΜΑ την επόμενη σεζόν, ενώ, όπως μας είπε ο κ. Γιάνναρης, τα «Θραύσματα» ενδεχομένως να παίξουν και στο Image Forum, ένα μεγάλο φεστιβάλ που πραγματοποιείται στο Τόκιο και στη Γιοκοχάμα.

«Θραύσματα» είναι ο γενικός τίτλος με τον οποίο ο Κ. Γιάνναρης βάπτισε τις κινηματογραφικές σημειώσεις που κρατούσε επί χρόνια (και εξακολουθεί να το κάνει). Μανιώδης κινηματογραφιστής, ο Κ. Γιάνναρης, όπου πάει, κουβαλά μαζί του μια κάμερα. Σήμερα μια ψηφιακή, παλαιότερα μια Super 8. Και τραβά τα πάντα. Σαν σημειώσεις. «Οπως ένας συγγραφέας στη θέση μου θα σημείωνε σε ένα τετράδιο ή ένας ζωγράφος θα έκανε σκίτσα, έτσι κι εγώ κινηματογραφώ. Και στη συνέχεια τα αφήνω στην άκρη».

Φαίνεται όμως ότι κάποια στιγμή τα θυμήθηκε και αποφάσισε να τα ενώσει σε δύο «κεφάλαια» συνολικής διάρκειας περίπου τρεισήμισι ωρών. Εχουν εικόνες από τη ζωή του Γιάνναρη στο Λονδίνο, όπου σπούδασε και έκανε σινεμά, προσωπικά θέματα, ερωτικά, ακόμη και πιο δύσκολα, όπως η κηδεία μιας εξαδέλφης του.

Σε ό,τι αφορά το «ταλαιπωρημένο» τελευταίο φιλμ του «Man at sea», ο Κ. Γιάνναρης ελπίζει να βγει αυτόν τον χειμώνα στις αίθουσες, γιατί είναι «μια ταινία που έχει περάσει από πολλά κύματα και αναζητεί πια την επαφή της με το κοινό». Προς το παρόν δεν έχει καταφέρει να βρει διανομή στην Ελλάδα, παρά τη συμμετοχή της στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου (Πανόραμα) και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν από μερικούς μήνες, όπου προβλήθηκε με νέο μοντάζ.

Ο Γιάνναρης εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα γυρίσματα του «Man at sea» ήταν τα δυσκολότερα της καριέρας του αλλά συμπληρώνει: «Ηταν φιλόδοξο αυτό το σχέδιο και είχε και μια ματαιοδοξία σε σχέση με το πενιχρό του προϋπολογισμού. Ηταν ένα μεγάλο εγχείρημα που έγινε κάτω από αφόρητη πίεση». Σύμφωνα πάντως με τον σκηνοθέτη, ο παραγωγός της ταινίας Γιώργος Λυκιαρδόπουλος ασχολείται με την ανεύρεση διανομέα.

Τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Ταινιοθήκη αλλά και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, όπου πριν από λίγο καιρό έδωσε σεμινάρια για το έργο του, ο Κ. Γιάνναρης ένιωσε και πάλι τη χαρά της απόλαυσης των ταινιών του ως απλός θεατής. «Οταν βρίσκεσαι στα γυρίσματα ή στη διαδικασία του μοντάζ, χάνεις τη συναισθηματική επαφή με το γεγονός που εσύ ο ίδιος δημιουργείς» μας είπε. «Χρειάζεσαι τουλάχιστον μια πενταετία _ προπαντός στις ταινίες μεγάλου μήκους με τις δυσκολίες και τα τραύματα των γυρισμάτων _ για να μπορέσεις να τις παρακολουθήσεις ως θεατής. Και όταν αυτό συμβαίνει, όπως μου συνέβη, το συναίσθημα είναι υπέροχο».