Χαοτική Όπερα, στη Λάρισα...

Opera Chaotique στο ΝΑΜΑ. 

Άλλη μια απόδειξη πως όταν η τρέλα, το χιούμορ και ο αυθομητισμός δεν πάνε στα βουνά, μπορεί να γεννηθούν θαύματα... 

Άλλη μια παράσταση που αγκάλιασε το λαρισαϊκό κοινό... άλλη μια απόδειξη πως το κοινό της επαρχίας έχει ανάγκη από την προσεγμένη πρωτοπορία. 

Πρωταγωνιστές ο Γιώργος Τζιουβάρας (Tenorman) και ο Χρήστος Κουτσογιάννης (Voodoo Drummer), με καλεσμένους τη Μαρία Ρουκά και τον Αστέρη Τσέτσιλα στο τραγούδι, τη Νικολέτα και τη Δέσποινα στο χορό...

Mια μοναδική παράσταση, που συνδύασε διαφορετικά είδη μουσικής όπως Opera, Jazz, Cabaret, Musical και άλλα, όλα μέσα από μια κωμική ιστορία, σε ένα συνδυασμό με αυτοσχεδιασμούς και στιγμιαία αλληλεπίδραση με το κοινό. Μέσα σε τρεις πράξεις ο Δον Ζουάν και η Κάρμεν, το Φάντασμα της Όπερας, ο Figaro και ο Charles Bukowski με τον Faust, έμπλεξαν σε περιπέτειες και πρωταγωνίστησαν σε μια σουρεαλιστική κωμικοτραγική ιστορία.

Με βασικό άξονα το χιούμορ, ταξιδέψαμε από την Όπερα του 18ου και 19ου στην γένεση της Τζαζ στη Νέα Ορλεάνη στις απαρχές του 1900, ως τα Βερολινέζικα Καμπαρέ της δεκαετίας του '20 και '30...

Ταξιδέψαμε είπα; Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο; Χμμμ... ίσως είναι και λάθος... ίσως οι περισσότεροι, ίσως οι λιγότεροι από εμάς... 

Σ' ένα χώρο καθ' όλα προσεγμένο, ζεστό και φιλόξενο, ο οποίος τελικά αποδείχθηκε υπερβολικά μικρός για μια τέτοιου είδους παράσταση, δεκάδες ανθρώπων στριμώχτηκαν όπως όπως με ένα ποτό στο χέρι και τσιγάρο κάπου κάπου, για να μην κάψουν το παλτό της μπροστινής...  Βέβαια μέρος του προβλήματος κι εγώ... ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό για να κλείσω τραπέζι... Και η παράσταση αρχίζει... και ο κόσμος συνεχίζει να μπαίνει στο μαγαζί, και μπαίνει και μπαίνει... και η παράσταση συνεχίζει... η πρώτη πράξη, η δεύτερη όλα μέσα σε ένα προσεγμένο χάος, με τραγούδια που περισσότερο προήγαγαν τη δράση και δεν ήταν απλά μουσικά διαλείμματα... Κι εδώ έρχεται η μεγαλύτερη ένστασή μου... 

Φίλε Λαρισαίε, 

ήρθες να δεις μια παράσταση, όπως και πολλοί συμπολίτες σου, πλήρωσες το εισιτήριό σου, όπως και οι υπόλοιποι συμπολίτες σου, ήρθες να περάσεις καλά, δεν αμφιβάλλω... Λίγο σεβασμός, όμως δε βλάπτει... Πάνω από όλα σεβάσου το συνάνθρωπό σου, που επίσης ήρθε να περάσει καλά, αλλά δείχνει και λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για την παράσταση... Κι αν δε σέβεσαι το συνάνθρωπο, σεβάσου τον καλλιτέχνη, που σε τιμά και σου παρουσιάζει τη δουλειά του... Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις τέτοιες ευκαιρίες σε καθημερινή βάση... Οι πρωταγωνιστές, ως σωστοί επαγγελματίες δεν έδειξαν να ενοχλούνται από το γεγονός, όμως εγώ ως θεατής έφτασα στα όρια... Και το "χάος" συνεχίζεται, τόσο στην πλοκή του έργου, όσο και στη συνείδηση του λαρισαίου, ώσπου, λίγο πριν το τέλος, ακούγεται ο ήχος του "καλαματιανού"... Όπως και να το κάνουμε, τέτοια ακούσματα τα έχουμε στο DNA μας... Και αμέσως σιωπή στο ακροατήριο... Αυτή τη στιγμή, ως δια μαγείας, οι περισσότεροι συνειδητοποίησαν, πως τα ενδιάμεσα "τραγουδάκια" είχαν να πουν κάτι, είχαν να δηλώσουν τη ροή τους "Χάους"... Γίνονται και θαύματα καμιά φορά... και κάπως έτσι το έργο "κορυφώθηκε" και οι συντελεστές καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό!!!

Μπράβο στον Tenorman και το Voodoo Drummer, μπράβο στη Μαρία, στον Αστέρη, στη Νικολέτα, στη Δέσποινα που συμμετείχαν... Μια ξεχωριστή βραδιά από ξεχωριστούς ανθρώπους! 

H "Χαοτική Όπερα" μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά, όχι στο χάος της καθημερινότητας, αλλά στην ποιότητα... Ευχαριστούμε!

Και ναι ναι!!! Θα ξαναβάλω το συγκεκριμένο τραγούδι γιατί μου άρεσε!!!