Το σκοτεινό νερό...

Αθήνα. 

16, 23 & 30 Νοεμβρίου 2013. 

Νέο πρόγραμμα αφήγησης για εφηβικό κοινο... και για όσους διαθέτουν ακόμα εφηβική καρδιά. Μυστηριακές ιστορίες που κολυμπούν σε επικίνδυνα νερά. ένα πρόγραμμα με ιστορίες για γενναίες καρδιές από 11 έως 111... ίσως και λίγο παραπάνω... με την αφηγήτρια Σάσα Βούλγαρη και τα πολύ παράξενα μουσικά της όργανα.

Σέλκιες και άγρια Γκρίντιλοους, στοιχειωμένες Ιτιές, Τιτάνες και Ρουσάλκες, κυράδες που ζουν στα βάθη των λιμνών και θεόρατα Θεριά που κρύβονται στους ωκεανούς, κορακόβουνα και φίδια που ρουκανίζουν κόκαλα, ρουφήχτρες, κλουβιά που φυλακίζουν ψυχές, αραχνιασμένα μονοπάτια...

Οι παλιές ιστορίες δεν είναι πάντα... ρομαντικές και «απαλές»!!!

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ, ΑΦΗΓΗΣΗ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΣΑΣΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ,

Τα Σάββατα 16, 23 και 30 Νοεμβρίου του 2013 στις 17.30, το απόγευμα.

info:
Οι έφηβοι, οι δυναμικά αναπτυσόμενοι νεαροί άνθρωποι – χαριτολογώντας και ακριβολογώντας – είναι μια ηλικιακή κατηγορία με εντελώς ιδιαίτερες ανάγκες. 20 χρόνια τώρα, συνεργαζόμενη με τη διπλή μου ιδιότητα ως ψυχοπαιδαγωγός και αφηγήτρια, με Γυμνάσια και Λύκεια σε διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα που συσχέτιζαν την αφήγηση με συγκεκριμένα γνωστικά πεδία είχα την ευκαιρία να δω πόσο καταπραϋντικά λειτουργούν οι παλιές ιστορίες στους εφήβους και πόσο γοητεύονται από αυτές κατανοώντας τελικά ότι τα βιώματα των ανθρώπων μετουσιώνονται σε λόγο επικοινωνιακό και πανανθρώπινο μέσα από αυτές. Οι πλούσιες δομές των παλιών παγκόσμιων μυθολογιών και θρύλων συχνά έχουν εμπνεύσει βιβλία με τεράστια απήχηση στο εφηβικό κοινό, όπως και μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες.
Ωστόσο τίποτα δεν συγκρίνεται με την πανάρχαια τέχνη των Ραψωδών όπου με όχημα την «γλυκιά» γλώσσα του αφηγητή και μόνον χτίζονται μπροστά στα μάτια μας κόσμοι ολόκληροι.
Αφιερώνω τη νέο μου πρόγραμμα στον έφηβο γιο μου Μιχάλη και σε όλες τις εφηβικές καρδιές του κόσμου.

Σάσα Βούλγαρη.

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟΝ:
Με λένε Σάσα Βούλγαρη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία – στην Καρδίτσα – αλλά η ψυχή μου πλάνταζε να ταξιδεύει και γι΄ αυτό από πάντα έπλαθα ιστορίες. Μάλλον φταίνε οι ιστορίες στο χωριό μου - Φίλια το λένε, άκου όνομα! - και το αρχαίο νερό του ποταμού του, γιομάτο θρύλους και διάβες. Ίσως πάλι να φταίει το ιερό άλσος με τις βαλανιδιές και ο ναός της Ιτωνίας Αθηνάς που βρίσκεται από πάντα του εκεί και στη σκιά του με πηγαίναν βόλτες οι θειάδες μου. Και τι να πω για κείνο το εκκλησάκι με τους μαυρισμένους άγιους που ήταν γεμάτο με ιστορίες απ’ το στόμα της μάνας μου και που κάποτε στην αυλή του, ανήμερα που γιόρταζε, έρχονταν ένα ελάφι που το θυσίαζαν κουρμπάνι.
Μπορεί και να με γήτεψε η γιαγιά η Μαρία, παραμυθού του χωριού που μου έλεγε ιστορίες για βασιλοπούλες με αγύριστα κεφάλια, πεισματάρικα... και για αληθινά μαρμάρινα κεφάλια που τα ξέθαβαν στα χωράφια και τα έκαναν σκαμνιά!

Σε τι τόπο μεγάλωσα... σε τι γη όμορφη!

Θέλω να σας πω... Να σας λέω ιστορίες για να ξαναβαφτιζόμαστε όλοι στην ομορφιά αυτού του Κόσμου... που είναι Απέραντος.... Που είναι.... Δικός Μας!

Που έχει τόσες κι άλλες τόσες... κι άλλες τόσες... ιστορίες ατελείωτες... γεμάτες από...

...Αρμονία