Από 6 Δεκεμβρίου 2013.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών και σε ενιαία παράσταση προτείνει δυο θεατρικά έργα που αφουγκράζονται το σήμερα και ανοίγουν ένα παράθυρο στην ανθρωπιά.
«Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις & «Ιδρώνει η καρδιά μου» του Παναγιώτη Γκούβερη κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 9:15μμ. Επόμενες Παραστάσεις: 7, 8 και 13, 14, 15 Δεκεμβρίου 2013
Σε σταθμό του Μετρό της Αθήνας μετατράπηκε η Μικρή Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου «Αστέρια», για τις ανάγκες της παράστασης του έργου «Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις.
Ενώ σε ένα χώρο για συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες, που βιώνουν την καθημερινότητά τους ιδρυματοποιημένοι, μεταφερόμαστε στο δεύτερο έργο της ίδιας παράστασης με τίτλο «Ιδρώνει η καρδιά μου» του Παναγιώτη Γκούβερη.
Πρόσωπα σε παράλληλες ζωές με τη δική μας, πρόσωπα που προσφέρουν δημόσια αγάπη, ή έχουν την ανάγκη της δικής μας συμπαράστασης, είναι οι ήρωες των δύο έργων που ανεβαίνουν σε ενιαία παράσταση.
Δυο γυναίκες ενσαρκώνουν τον χαρακτήρα της ηρωίδας του Μισέλ Φάις. Η Ρούσκα και η συνάδελφός της η Χαρίκλεια. Δυο γυναίκες που εργάζονται στον τομέα καθαριότητας του Μετρό, ή στον οποιοδήποτε τομέα καθαριότητας, όπου από τη φύση της δουλειάς τους μαθαίνουν από πρώτο χέρι τις βρωμιές που αφήνει μια κοινωνία υποκριτικά τακτοποιημένη. Δυο γυναίκες που οι οικονομικές συνθήκες τις οδήγησαν στο να γίνουν η σύγχρονη εκδοχή του πέμπτου άθλου του Ηρακλή. Δυο γυναίκες που αναμετριούνται καθημερινά με την κόπρο όχι του Αυγεία, αλλά μιας κοινωνίας που τσαλαβουτά στη λάσπη και το βόρβορό της εθελοτυφλώντας.
Πολιτική και κοινωνική παρέμβαση, ή παραβολή, το έργο «Το κίτρινο σκυλί», μας συναντά στα υπόγεια του Μετρό και μας βγάζει καθαρότερους αν το αφουγκραστούμε στη λεωφόρο της πραγματικότητας που είναι στο χέρι μας να γίνει καλύτερη.
Στο δεύτερο έργο ο Παναγιώτης Γκούβερης, με την εμπειρία χρόνων διδασκαλίας σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, μας συστήνει τον ψυχισμό ενός νέου αυτιστικού άνδρα που μεγαλώνει αφημένος σε ένα ίδρυμα. «Ιδρώνει η καρδιά μου», θα εξομολογηθεί σε κάποια στιγμή της ανάγκης του για επαφή με τον όποιο ακροατή του. Ιδρώνει η καρδιά του, από την υγρασία ενός εσωτερικού βουβού και αξιοπρεπούς κλάματος. Γνωρίζει τον ηρωισμό που χρειάζονται όσοι μπορούν να ανεχτούν το βάρος του προβλήματός του, γι’ αυτό και συγχωρεί εκείνους που δεν άντεξαν. Βλέπει, ξέρει, αλλά δεν φταίει. Προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Το άγγιγμα για να εκφράσει την αγάπη του, είναι λαβή θανάτου και απελπισίας για τους άλλους. Πέτρινες γυναίκες τα αντικείμενα του πόθου του. Πέτρινη ζωή που ασφυκτιά μέσα στις συμπληγάδες μια παιδικότητας χωρίς έλεος και χάδι παρηγοριάς.
Σε δύσκολους καιρούς προτείνουμε μια ματιά στο διαφορετικό που υπάρχει δίπλα μας. Ίσως στους δύσκολους καιρούς είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη για να ξανακοιτάξουμε τα ανθρώπινα και να αναμετρηθούμε με την ανθρωπιά μας.
Παναγιώτης Μέντης.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια: Παναγιώτης Μέντης
Επιμέλεια - ζωγραφική σκηνικού: Νίκος Ευστρατόπουλος
Φωτισμοί: Νίκος Παπαδόπουλος
Παίζουν οι: Αστερόπη Χαριτίδου, Ευαγγελία Δαμιανίδου, Στέλιος Σταυρίδης.
Aγαπητέ κε Παναγιώτη Γκούβερη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα όλο το κείμενο του θεατρικού σας και ήταν σαν να διαβάζω την ζωή ενός σχιζοφρενή. Ο αυτισμός δεν είναι παιδική σχιζοφρένια άσχετα αν αυτό έλεγαν πριν 70 χρόνια. Έλεγαν και ότι τον αυτισμό τέτοιων παιδιών τον δημιουργούσαν μητέρες με ψυχικά προβλήματα και «λάσκα βίδες» που αδιαφορούσαν για τα παιδιά τους και τα έκλειναν μετά σε ιδρύματα με την πρώτη ευκαιρία. Την σχιζοφρένεια του παιδιού μας την δώσατε όμως σε όλα τα χρώματα και σχήματα που μπορούσατε, την ψύχωση και τις λάσκα βίδες της μητέρας όμως απλά τις αναφέρατε έτσι για αστείο μια φορά.
Αν συγκινήθηκαν οι γονείς και οι φίλοι αυτιστικών είναι επειδή οι ίδιοι δεν βιώνουν τον αυτισμό, δεν είναι αυτιστικοί, και ούτε έχουν ιδέα τι σημαίνει να είσαι αυτιστικός.
Ναι, είναι ένα πολύ καλό θεατρικό που εκφράζει την ζωή ενός σχιζοφρενή, όχι ενός αυτιστικού, και αν και εσείς συνεχίσετε να διαδίδετε αυτόν τον ωραίο μύθο για να συγκινήσετε εγώ δυστυχώς όσο και αν αυτό με θυμώνει και εκνευρίζει διότι καταστρέφετε και εσείς μέσα στην ημιμάθεια σας άλλο ένα κομμάτι της εικόνας του πραγματικού αυτισμού που προσπαθώ να κτίσω, δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Εκτός από το να έρθω να σας πετώ πέτρες όσο είσαστε πάνω στην σκηνή (και πιστέψτε με έχω πολύ καλό σημάδι), αλλά είμαι αυτιστική όχι σχιζοφρενής για να το κάνω αυτό.
Όσο λοιπόν το θαυμάσιο έργο σας εκφράζει τον αυτισμό όπως οι μη αυτιστικοί έχουν αποφασίσει ότι είναι ο αυτισμός, και έτσι τον πλασάρουν και ουλάνε εδώ και 70 χρόνια, τότε τι ακριβώς θέλετε εγώ να σας πω;
Πήρατε κομμάτια της ζωής ενός αυτιστικού και τα κολλήσατε με κομμάτια της ζωής ενός σχιζοφρενή και δημιουργήσατε ένα ωραίο τουρλού που έκανε τους γονείς και φίλους αυτιστικών να συγκινηθούν και δακρύσουν, και εσείς νοιώθετε τώρα ότι κάνατε ένα θεατρικό που θα δείξει δήθεν τα ενδόμυχα του αυτισμού και όλοι θα χαρούν.
Πως να μην χαρούν αφού τους επιβεβαιώνετε για άλλη μια φορά πόσο κακό κάνει ένα αυτιστικό παιδί στην ζωή της μητέρας του, πόσο κακό κάνει στη ζωή του πατέρα του και πόση δυστυχία έφερε σε τόσα πουλάκια και ζωάκια. Πως να μην χαρούν αφού τους επιβεβαιώνετε για άλλη μια φορά πόσο η ζωή διπλά σε ένα αυτιστικό παιδί είναι δύσκολη, ακατανόητη και μαρτυρική.
Ναι, θα χαρούν όλοι εκτός από τους αυτιστικούς που τους προσβάλει αυτό το θεατρικό. Αλλά ποιος ενδιαφέρετε τι θέλουν και τι σκέπτονται οι αυτιστικοί αφού οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται καν αν υποφέρει η μαμά τους από αυτά που κάνουν ή αν υποφέρουν πουλάκια ή ζωάκια από τις εμμονές τους; Οι αυτιστικοί δεν είναι άνθρωποι είναι υπάνθρωποι, άκαρδοι, εγωιστές και κακοί. Έτσι όπως τους παρουσιάζει το θεατρικό σας.
Σας ενημερώνω κιόλας ότι το κείμενο που μου στείλατε θα περάσει και το κόσκινο των γονέων της δικής μου ομάδας και θα σας αποστείλω και τις δικές τους απόψεις.
Οι γονείς της δικής μου ομάδας είναι γονείς που έχουν εκπαιδευτεί και ξέρουν τι είναι ο πραγματικός αυτισμός και όχι αυτό που μας πουλάνε πατενταρισμένο και τροποποιημένο ως πάθηση των παιδιών.
Είναι γονείς που ενώ έχουν αυτιστικά παιδιά από δήθεν «βαρύ» αυτισμό μέχρι και πολύ «ελαφρύ», που έχουν 'Ασπεργερ παιδιά, και παιδιά με διάγνωση νοητικής στέρησης (και λέω δήθεν διότι ακόμη και αυτές οι "μετρήσεις" του αυτισμού μια φαντασίωση των νευροτυπικών είναι και όχι η πραγματικότητα) και θέλω να μας πουν και αυτοί την γνώμη τους σε αντίθεση με τους γονείς και φίλους αυτιστικών του συλλόγου που είδαν το θεατρικό σας.