Ξύπνα Ρε!!!

Γράφει ο Δημήτρης Λαπούσης.

Ίσα ίσα που προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο. Χτυπάω το εισιτήριό μου και κάθομαι όπως όπως σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να ακουμπήσω όλη την ταλαιπωρία της ημέρας. Τα βλέφαρά μου βαριά, και ασήκωτα σε κάθε τράνταγμα της ρόδας... 18 ώρες δουλειάς δεν είναι και λίγες... 

Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω μικρές ομάδες ανθρώπων, άγνωστων μεταξύ τους, συζητούν και φαίνονται αναστατωμένες. Δε γνωρίζονται, κι όμως κάτι τους ενώνει. Προσπαθώ όσο γίνεται περισσότερο να συγκεντρωθώ και να διαβάσω τα χείλη τους. Τι τους απασχολεί; 

Κάπου ανάμεσα στο φρένο και στο γκάζι αντιλαμβάνομαι πως το θέμα τους είναι οι τελευταίες εξελίξεις. "Έτσι εξηγείται", απάντησα στον εαυτό μου και συνέχισα να παρατηρώ τα σβησμένα φώτα από τις πινακίδες που αργοπεθαίνουν πλάι στα "Ενοικιάζεται". 

- Πρέπει να πληρώσουν... Άμεσος έλεγχος για όλη την τελευταία 50ετία..! 

Το απότομο φρένο μου θυμίζει πως πρέπει να κατέβω στην επόμενη στάση. Πλησιάζω την πόρτα και βγαίνω, σε μια άλλη πραγματικότητα... Κάνει κρύο. Σφίγγω όσο πιο δυνατά μπορώ το παλτό και βαδίζω γρήγορα προς την πλατεία, όπου θα συγκεντρωθούμε να διαμαρτυρηθούμε για τις τελευταίες περικοπές. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμία όρεξη να βγω από το σπίτι, αλλά οι καιροί το επιβάλλουν. Ο λαός μπορεί και κανονίζει το μέλλον του! Πάνε χρόνια που έπαψε να πιστεύει σε κόμματα, σε αντιπροσώπους του, σε υποσχέσεις. Τέρμα τα λόγια... Εδώ και καιρό μιλούν οι πράξεις!

Φτάνοντας στην πλατεία, συνειδητοποιώ πως τελικά είναι πολύς ο κόσμος που έχει αγανακτήσει. Ο Μιχάλης, ο Νίκος... Να! Και η Μαρία με την οικογένειά της. Κάπου εκεί πετυχαίνω και την κυρία Χριστίνα, φίλη της μαμάς, τον Κώστα από το Ωδείο με την κοπέλα του... Τα ΜΑΤ κι αυτά μαζεμένα σε μια γωνία, επιβλέπουν και ταυτόχρονα υποστηρίζουν τη μεγάλη συγκέντρωση. Και ο κόσμος συνεχώς αυξάνεται! Το πλήθος κατακλύζει τους γύρω δρόμους. Παιδιά, νέοι, γέροι όλοι μαζί απέναντι σε ότι τους βασανίζει όλο το τελευταίο διάστημα! Η ανέχεια έχει και τα όριά της! Ο κόσμος αυξάνεται! Πρώτη φορά βλέπω τόσους πολίτες μαζεμένους. Και μας είχα παρεξηγήσει... 

Μέσα στο πλήθος βλέπω και μια γνώριμη μορφή... Δε θυμάμαι από που, όμως σίγουρα την ξέρω! 

"Να δεις που θα έρθει να μου μιλήσει και δε θα θυμάμαι το όνομά της... Λες και το παθαίνω πρώτη φορά;" σκέφτομαι και πριν προλάβω καλά καλά να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, βλέπω να με πλησιάζει, με ένα βήμα δισταχτικό αλλά τόσο ρυθμικό, σα να αφουγκραζόταν τους χτύπους της καρδιάς μου... Την κοιτώ κατάματα καθώς με πλησιάζει, νιώθω το χέρι της να με ακουμπά στον ώμο... 

- ΞΥΠΝΑ ΡΕ!!! Ακούγεται μια μπάσα φωνή... "Ξύπνα, φτάσαμε στο τέρμα, πάω αμαξοστάσιο! Που ήθελες να κατέβεις;" 

Τινάζομαι απότομα από τη μέθη του ονείρου... Ανασηκώνομαι μπροστά στον οδηγό του λεωφορείου και με όσες δυνάμεις μου απέμειναν προσπαθώ να δικαιολογηθώ για την υπνηλία μου... Κοιτάζω γύρω μου. Έπρεπε να κατέβω πέντε στάσεις νωρίτερα... Σφίγγω το παλτό μου και προχωρώ μέσα στο σκοτεινό δρόμο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει καμένο ξύλο... Δύσκολος χειμώνας ο φετινός.

Το προηγούμενο βράδυ άλλα δυο νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να ζεσταθούν... Που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση; Πλησιάζω στην Ταχυδρομείου... Κόσμος πολύς στους δρόμους. Στη γωνία μια γυναίκα απλώνει το χέρι για να μαζέψει χρήματα να αγοράσει γάλα στο μικρό της. Δεν τη δίνουν σημασία... κάτι τους απασχολεί! Η πλατεία γεμάτη νεολαία! Επιτέλους! Η ελπίδα δε χάθηκε! Κόσμος κρεμιέται από τα παράθυρα για να δει τη λαοσύναξη! Τέτοια ώρα; Μέσα στο πλήθος βρίσκω έναν ξάδερφό μου που περίμενε με αγωνία τη "Μεγάλη Στιγμή"! 

-Τι κάνετε εδώ; ρώτησα.
-Μαζευτήκαμε για Harlem Shake! Θα χορέψουμε ο ένας πάνω στον άλλον στην πλατεία! και εκεί παγώνει ο χρόνος...

Ξάφνου οι κραυγές των δυο μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους αντηχούν στον κενό αέρα, και το ξέφρενο πάρτυ ξεκινά! Σώματα ξερά, απόκοσμα χτυπιούνται το ένα πάνω στο άλλο, νομίζοντας πως χορεύουν, άδειες συνειδήσεις τρελαίνονται στον ρυθμό που δίνει το πένθος μιας ολόκληρης πόλης, μιας ολόκληρης χώρας και στροβιλίζονται σε ένα ατέλειωτο πάρτυ, θαρρείς και ετοιμάζονται να πετάξουν οτιδήποτε τους καταστρέφει τη στιγμή... Σε δηλητηριάζουν και συνεχίζεις να χορεύεις... 

Δεν αντέχω το θέαμα και συνεχίζω προς την κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί λιγοστοί κάτοικοι μαζεύονται για να θρηνήσουν τους αδικοχαμένους φοιτητές, με ένα κερί στο χέρι, μια μελωδία σπαρακτική. Λιγοστοί, αλλά τουλάχιστον συνειδητοποιημένοι... 

-ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛ!!!! ένα πλήθος κόσμου ξεσηκώνεται από το γωνιακό καφενείο! Η τοπική ομάδα νικάει... 

Με ένα βαθύ αναστεναγμό σηκώνω το βλέμμα προς τον ουρανό. Το αστέρι του Αλδεβαράν με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα τους τελευταίους μήνες! Με βλέπει να χαίρομαι, να κλαίω, να αγαπάω, να πονώ, να καταρρέω... Ίσως σε έναν άλλο κόσμο η ελπίδα να μην έχει χαθεί ακόμα... Ίσως σε έναν άλλο κόσμο η λέξη "δηλητήριο" να μην υπάρχει στο λεξιλόγιό τους... Ίσως σε έναν άλλο κόσμο ο άνθρωπος να ξέρει τις ευθύνες και τα δικαιώματά του... Ίσως να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου και να ξυπνήσω σε έναν άλλο κόσμο...

Ξυπνάτε ρε!!!