Το παραμύθι της χύτρας και το θαύμα της ζωής.

Της Zωής Νικητάκη.

Mια ανατρεπτική χρονιά εξέπνευσε και μια άλλη ακόμα πιο δύσκολη και συνάμα μεταμορφωτική έχει ήδη ανατείλει, αν και ο χρόνος στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, παρά πλαστό εφεύρημα είναι του ανθρώπου.

Ο χρόνος διατέλλεται και συστέλεται, άλλοτε είναι μικρός και κυλάει και ρέει αβίαστα σαν το γάργαρο νεράκι της πηγής κι άλλοτε σέρνεται βασανιστικά αργά και επώδυνα. Σκεφτείτε πως τ΄άστρα που τούτη τη στιγμή ατενίζουμε στο ουράνιο στερέωμα, δεν είναι παρά οι εκλάμψεις άστρων που στην πραγματικότητα έχουν πεθάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια, απλά τώρα κατάφεραν να φτάσουν σ΄εμάς, γιατί τόσο χρόνο τους πήρε το ταξίδι...

Ας βιώνουμε την κάθε στιγμή του χρόνου το λοιπόν, με την ανεξάντλητη χαρά και ανοιχτοσύνη του παιδιού βλέποντας τα πάντα σαν για πρώτη φορά και αποχαιρετώντας τα σαν για την τελευταία...

Αλλά και με την επίγνωση του εδώ και του τώρα, έχοντας βαθιά μέσ΄στη συνειδητότητά μας ότι εμείς είμαστε αυτοί που κυοφορούν εντός τους τον Σπόρο του Δέντρου της Ζωής κι ότι από εμάς εξαρτάται αν ο Σπόρος αυτός θ΄ανθίσει και θα καρποφορήσει ή αν θα μαραθεί και θα χαθεί...

Ας αντλήσουμε από την αιώνια στιγμή την Αγάπη, την έμπνευση, τη δύναμη και τη θέληση να μεταμορφώσουμε την πραγματικότητα εντός μας και γύρω μας...

Κι επειδή η ζωή σαν παραμύθι είναι, θα μοιραστώ κι εγώ μαζί σας μια παλιά ιστορία σαν παραμύθι που από στόμα σε στόμα έφτασε και σε μένα και σας την λέω τώρα... Αρχή παραμυθιού, καλημέρα τσ΄αφεντιάς σας...

Μια μέρα διαφορετική μα και σαν όλες τις άλλες, πριν πολλά πολλά χρόνια, αλλά μπορεί και πριν ακριβώς μια στιγμή, στα βάθη της Κίνας, κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του:

"Ποια η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;"

Ο δάσκαλος του απάντησε:

"Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση."

Μπήκαν σ΄ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσεαπό την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή. 

"Έλα" είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. "Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο."

Μπήκαν σ΄ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

"Δεν καταλαβαίνω" είπε ο μαθητής.

"Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;"

"Δεν το κατάλαβες;" χαμογέλασε ο δάσκαλος.

"Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν να ταϊζουν ο ένας τον άλλον".

Zωή Νικητάκη, εικαστικός, μουσειοπαιδαγωγός, αφηγήτρια παραμυθιών.
6947016653, facebook.com/zoe nikitaki & artspot.gr/ARTTRIR