Η απώλεια.

Ελασσόνα.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012. 

Με την υποστήριξη του ArtandCity.gr

 
Η ''Απώλεια'' έρχεται και πάλι,με ανανεομένο το καστ των ηθοποιών, αυτή τη φορά για τους κατοίκους του Δήμου Ελασσόνας στις ημέρες των γιορτών!

Γιατί από την σκληρή πραγματικότητα δεν πρέπει να κρυβόμαστε με αφορμή γιορτές και σχόλες, μένοντας ακόμη μία φορά στην επιφάνεια των κατστάσεων καθώς και στην δική μας,αλλά θα πρέπει αφυπνίζοντας την κριτική μας σκέψη να την αντιμετωπίζουμε κατάματα και να προχωράμε μπροστά προσπαθώντας να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Οδοιπόροι. Η νέα θεατρική σκηνή της πόλης μας.
Η αφορμή υπήρξε ένα θεατρικό εργαστήρι που ξεκίνησε και έλαβε χώρα στον φιλόξενο χώρο του κοινωνικού χώρου - Πολιτιστικού στεκιού "Paratodas" (μτφ: για όλες για όλους) στην περιοχή των 6 δρόμων, Θουκιδίδου 6, στις αρχές του Νοεμβρίου 2011 και ολοκληρώθηκε στα τέλη του Αυγούστου το 2012.

Το σύνολο των ανθρώπων που απαρτίζουμε αυτή την ομάδα συναποφασίσαμε (προσπερνώντας τις ιεραρχικές δομές του σκηνοθέτη-αρχηγού και των ηθοποιών - ακολούθων που δεν μπορούν να προσβάλουν το αλάθητο αλά Πάπα του υπευθύνου της ομάδας) σε αντίθεση με πολλά θεατρικά εργαστήρια που εδρεύουν στην πόλη μας, να μπούμε στην τολμηρή, άκρως απαιτητική, δύσκολη μα συνάμα τόσο συναρπαστική διαδικασία να συστήσουμε, συνδημιουργήσουμε μία θεατρική ομάδα και να ξεκινήσουμε πρόβες για την δραματουργία του λογοτεχνήματος ''Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές'' του Μαξ Φρις, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας για το σύνολο του συγγραφικού του έργου.

Το συγκεκριμένο μπρεχτικό κείμενο ανήκει στο σύγχρονο ρεπερτόριο που στις άκρως σκληρές κοινωνικές συνθήκες στις οποίες προσπαθούμε να διαβιώσουμε αποδεικνύεται απολύτως σύγχρονο με την κυριολεκτική του σημασία...

Σ' αυτή μας την προσπάθεια έχουμε βοηθούς και έμπρακτους συμπαραστάτες εκτός ημών των ιδίων όλους τους γνωστούς και φίλους που με την ηθική τους συμπαράσταση εντείνουν την όρεξη, την ενέργεια και τον ζήλο που δίνουμε και δείχνουμε στις συχνές και πολύωρες πλέον πρόβες μας όπως είθισται και πρέπει να κάνουν όσοι σέβονται αυτή την τέχνη, την τέχνη της υποκριτικής και του θεάτρου, να είναι δηλαδή πραγματικοί εργάτες του, σεβόμενοι και αντιλαμβανόμενοι την παιδευτική αξία της ενασχόλησης ενός ανθρώπου με τις τέχνες, στον ελεύθερο χρόνο του, πόσο μάλλον με αυτή της όρχησης.

Στο συγκεκριμένο σημείο θα ήθελα να σημειώσω, μόνο και μόνο διευκρινιστικά, ότι οι τέχνες και ειδικά το θέατρο και η ενασχόληση από την πλευρά της μαθητείας σ' αυτό δεν περιορίζεται και σαν νέα θεατρική ομάδα στην Λάρισα, δεν θέλουμε να περιχαρακωθεί στις ασχολίες μαζί με τη μάζα των αναρίθμητων χόμπι που ''θα πρέπει'' να έχει ένας αγχωμένος κάτοικος σε ένα μεγάλο άστυ σαν την πόλη μας ώστε να ξεδίνει, αλλά πολλά παραπάνω.

Το Θέατρο είναι μία από τις ύψιστες τέχνες, είναι πολιτισμός, είναι δημιουργία είναι συλλογική διεργασία από την αρχή μέχρι και το τέλος του ανεβάσματος μιας παράστασης, άρα καταπάτηση του έμφυτου εγωισμού των ανθρώπων, της μαύρης πλευράς και καλλιέργεια του σεβασμού προς τον συνάδελφο - συνάνθρωπο, αναδεικνύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την φωτεινή πλευρά του ίδιου νομίσματος, του ανθρώπου.

Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης που συμπεριλαμβάνει άλλες. Η ίδια η λέξη εννοεί τον χώρο, τους ανθρώπους, την δράση, την προετοιμασία, την τεχνική. Βέβαια η πιο σημαντική έννοια που κρύβει είναι αυτή της βιωματικής αποκάλυψης των «μυστηρίων» της ζωής. Στο θέατρο καταλύεται ο χρόνος και η απόσταση και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται η πραγματοποίηση της ανάπτυξης και της αλλαγής. Κι αυτό είναι μια ευκαιρία που έχει ο κάθε άνθρωπος που βιώνει τα πράγματα, είτε εξωτερικά ως θεατής είτε εσωτερικά ως ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Η αξία του θεάτρου είναι μεγάλη. Είναι ένα δώρο που μας δόθηκε σε κάποια στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας ότι αφορά την σημασία του θεάτρου, το θέατρο αποτέλεσε και αποτελεί έναν βασικό παράγοντα της ψυχαγωγίας του ανθρώπου. Από την αρχαιότητα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, είχε γίνει γνωστό πως το θέατρο είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας και γι' αυτόν τον λόγο πολλοί πλούσιοι γίνονταν χορηγοί και ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις για την ψυχαγωγία των απλών πολιτών. Εκτός αυτού, οι πλούσιοι Αθηναίοι πλήρωναν και το εισιτήριο των πολιτών. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι Αθηναίοι πολίτες εκείνης της εποχής ψυχαγωγούνταν.

Το θέατρο γίνεται επιτακτικό στις μέρες μας που το πνιγηρό αίσθημα της μοναξιάς, οι έντονοι ρυθμοί εργασίας, η κονιορτοποίηση του ανθρώπινου προσώπου, ο ασφυκτικός κλοιός της ανίας, της συμβατικότητας και της ξενικότητας απέναντι σε ένα εχθρικό κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον κάνουν απειλητική την παρουσία τους. Ως νέοι, βλέπουμε το φαντασμαγορικό παιχνίδι της ζωής να αποκτά άλλους όρους με την επιλογή δραστηριοτήτων που συνιστούν γνήσιους τρόπους ψυχαγωγίας, όπως το θέατρο.

Καταρχήν με την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων καλλιεργούνται οι νοητικές αρετές ενός ατόμου (κρίση, μνήμη, φαντασία) και ενισχύεται η πορεία προς την αυτοανάλυση και την αυτογνωσία. Παράλληλα ξετυλίγονται οι δημιουργικές τάσεις και εκφράζονται οι αναζητήσεις, οι προβληματισμοί, τα οράματα και τα συναισθήματα. Εξευγενίζεται η προσωπικότητα και λεπτύνουν οι διαθέσεις με την προσέγγιση επιτεύξεων υψηλής αισθητικής. Φυσικά η μεταβίβαση υγιών προτύπων, που διαπνέονται από σεβασμό στα ανθρωπιστικά ιδεώδη, ηθικοποιεί και διδάσκει, πράγμα που είναι απαραίτητο για την σημερινή εποχή. Επίσης μέσω μιας θεατρικής παράστασης μπορούμε να προβληματιστούμε για κάποια θέματα τα οποία πριν ούτε καν μας ενδιέφερε να ασχοληθούμε ή να αναθεωρήσουμε τις γνώσεις μας. Σε άλλα είδη θεάτρου, μπορούμε να δούμε κάποια θέματα της καθημερινότητας, όπως το χάσμα των γενεών, η αγάπη για τα ζώα κτλ. Άλλοτε πάλι με τις φαρσοκωμωδίες ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, όμως κι εκεί υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα και ένα συγκεκριμένο δίδαγμα.

Ωστόσο, η ψυχική λύτρωση, η γαλήνη του εσωτερικού κόσμου συνδέεται άμεσα με την δυνατότητα απαλλαγής από τις βιοτικές μέριμνες, την φυγή από την καθημερινότητα και την επαφή με την φύση. Σίγουρα με το θέατρο, το άτομο κοινωνικοποιείται, συμφιλιώνεται με τον συνάνθρωπο, αφού η θεώρηση της ανθρώπινης οντότητας μέσα από την καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία επιτρέπει την πορεία του «εγώ» προς το «εσύ», την πορεία του «εγώ» στο «εμείς».

Με όρους αμεσοδημοκρατικούς, αντι-ιεραρχικούς, οικονομικά ανεξάρτητους και πολιτικά ακηδεμόνευτους ξεκινήσαμε μια αυτόνομη προσπάθεια να δημιουργήσουμε μια θεατρική σκηνή στην πόλη της Λάρισας που θα ορίζεται, θα συνδιαμορφώνεται και θα εξελίσσεται από τα μέλη της (καθώς και από την διαδραστική σχέση με τους φίλους - κοινό της ομάδας που ήδη έχουμε αρχίσει να χτίζουμε), στηριζόμενη στις αξίες του αλληλοσεβασμού, της ισότητας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων στην ομάδα.

Μία νέα εναλλακτική (με την ακριβή γλωσσολογική έννοια του όρου και όχι επειδή τώρα πολλοί συνάδελφοι μου ηθοποιοί ανά την Ελλάδα το θυμήθηκαν ξαφνικά λόγω των κοινωνικοπολιτικών αλλαγών που συντελούνται γύρω μας) θεατρική ομάδα στην πόλη μας που φιλοδοξεί να αναγνωρίζεται από το φιλοθεάμον κοινό ως η ομάδα θεάτρου Λάρισας Οδοιπόροι που αυτοσκοπός της δεν είναι να ανέβουν τα μέλη της πάνω στο θεατρικό σανίδι αλλά να μαθητεύσουν της 6ης τέχνης, λαμβάνοντας όλα τα δώρα της εκπαιδευτικής επιμόρφωσης που μπορεί να σου προσφέρει αυτή,αναγνωρίζοντας και την άκρως εκπαιδευτική δράση - επίδραση που έχει το θέατρο και οφείλει να έχι προς τους θεατές αναδεικνύοντας έτσι τον βαρύνοντα ρόλο της παίδευσης του κοινού.

Με σύνθημά μας, ατάκα μας λοιπόν, Αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση στη ζωή, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση στη σκηνή φιλοδοξούμε να μπούμε δυναμικά στα θεατρικά δρώμενα της περιοχής μας ανεβάζοντας την 1η μεγάλη και από άποψη παραγωγής παράσταση της ομάδος,στα μέσα Μαίου, του διδακτικού θεατρικού έργου του Ελβετού και πρώτου μαθητή του Μρεχτ, Μαξ Φρις ''Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές'' 'αυτού του θεατρικού καλλιτεχνικού διαμαντιού που συγκαταλέγεται στα διδακτικά θεατρικά κείμενα, της παλέτας του θεατρικού καμβά.

Η πρώτη μας επαφή με την κοινωνία της Λάρισας έγινε, παρ' όλα αυτά μέσω της τέχνης της μουσικής λαμβάνοντας μέρος σε σειρά συναυλιών με τον κ. Θ. Θωμαίδη τον Σεπτέμβριο, στον Μύλο Λάρισας παρουσιάζοντας σε μορφή πρόζας τραγούδια του ελληνικού κια ξένου κινηματογράφου.

Έπειτα δεν άργησε να έρθει η συνεργασία με τον πολιτιστικό φορέα Artfools στην οργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου στις αρχές Οκτώβρη και η συμμετοχή μας με το άκρως επίκαιρο και πραγματιστικό δρώμενο ''Η απώλεια''.

Μετά την πρώτη παρουσίαση του δρώμενου ''Η απώλεια'' στο Φεστιβάλ, η ''απώλεια'' ερμηνεύτηκε και πάλι από τα μέλη της θεατρικής σκηνής Οδοιπόροι, για 2 ημέρες, στις 28 και 29 του μήνα στις 19:00 στο φιλόξενο χώρο του πολιτιστικού καφενείου της πόλης μας, τα Κανάρια, στο Λόφο του Φρουρίου Λάρισας.

Λίγα λόγια για το θεατρικό δρώμενο:
Απώλεια συνείδησης, σύγχυση σκέψης, απώλεια της ανθρώπινης ιδιότητας, απώλεια του ανθρωπισμού, απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φόβος, πραγματιστική απώλεια της της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα του 2012 με φόντο την οικονομική κρίση. Χάσαμε ήδη πάρα πολλά,θα συνεχίσουμε... ή θα αντισταθούμε;

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Δημήτρης Ζέρβας
Σοφία Βαναργιώτη
Παναγιώτα Χαλούλη
Γιώργος Παπαδόπουλος

Σύλληψη ιδέας - Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαδόπουλος.

Κείμενα: Αποσπάσματα από τα πάντα επίκαιρα έργα του μπρεχτικού Μαρξ Φρις και του Ντάριο Φο. Καθώς επίσης και του Παπαδόπουλου Γιώργου.

Τεχνική επεξεργασία εφέ: Ντίνα Σδράλλη - Lalaland Studio.
Επιμέλεια μακιγιάζ: Ευδοκία Φιτιλή.
Επιμέλεια κομμώσεων: Σταυρίνα Τσιάρα.
Επιμέλεια κουστουμιών: Η ομάδα με τη συμβολή του Xaris Kapa.
Οργάνωση Παραγωγής: Odoiporoi productions - Παπαδόπουλος Π. Γεώργιος.
Υπεύθυνος Σκηνοθέτης: Θεατρική Σκηνή Οδοιπόροι.
Υπεύθυνος Διδάσκων: Θεατρικό Εργαστήρι "Paratodas".
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6983694328.

Info:
Η απώλεια. 
Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012, 11πμ & 3:30μμ.
Κεντρική Πλατεία & Πλατεία Βαροσίου, Ελασσόνα, Λάρισα.