Σαν... Χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Γράφει ο Δημήτρης Γουγουλιάς.

Σ’ αυτόν τον τόπο της υποκρισίας, όπου εμείς οι απλοί άνθρωποι χρησιμοποιούμε ακόμη τη λέξη «δικαίωμα» κατ΄ ευφημισμό, ενώ αντίθετα οι εξουσιάζοντες την χρησιμοποιούν καταχρηστικά, με αυτήν λοιπόν τη λέξη, αφορμή και δικαιολογία, θέλω να πω δυο κουβέντες σε πρώτο πρόσωπο στις γυναίκες βουλευτίνες – και όχι μόνον σ’ αυτές - που με την πολιτική πρακτική τους στερούν στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, και ιδιαίτερα στα παιδιά τη δυνατότητα της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Ο λόγος που επιλεγώ τη συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι άλλος από την πρόσφατη απώλεια τριών παιδιών από πυρκαγιά που προκλήθηκε από ξυλόσομπα, στην προσπάθεια της οικογένειας να ζεσταθεί, σε κάποιο χωριό της Καβάλας, στην κατά τα άλλα σύγχρονη χώρα μας που οι κυβερνόντες με έπαρση δηλώνουν ότι καταφέρνουν να διατηρούν μέσα στην Ευρωπαϊκή κοινότητα. Ειδικά σε αυτές, που ως μέλλουσες ή ήδη μητέρες παιδιών λογικά θα έπρεπε να έχουν σοκαριστεί με το γεγονός, εκτός αν το απέδωσαν σαν πολλά άλλα σε ατομική ευθύνη, σε αμέλεια των γονιών ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σοφιστεί ένας πολυπράγμων πολιτικός νους.

Βέβαια για να νοιώσεις να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοιο πρέπει το αίμα στις φλέβες σου να τρέχει ζεστό για τον συνάνθρωπο, πρέπει να έχεις νοιώσει το κρύο στο άγγιγμα δυο ξυλιασμένων παιδικών χεριών καθώς τα τρίβεις ανάμεσα στις παλάμες σου, πρέπει να έχεις νοιώσει αυτό το συναίσθημα που είναι κάτι ανάμεσα στη βαθειά ντροπή και στην απελπισία όταν δε μπορείς να αγοράσεις το πιο φτηνό πράμα στο παιδί σου, όταν αναγκάζεσαι να του φόρας τα παλιά παπούτσια που του είναι στενά γιατί δεν έχεις άλλα, όταν νερώνεις το γάλα για να φτάσει..

Αυτές είναι εμπειρίες ανθρώπων που ζουν μακριά από δημοτικά διαμερίσματα με υψηλή αντικειμενική αξία, γυναικών που τη βολεύουν με ρούχα χρησιμοποιημένα επί σειρά ετών και το shopping γι αυτές δεν είναι αγχολυτικό, μανάδων για τις οποίες το πέρασμα του μήνα με τα λιγοστά λεφτά που μπαίνουν στο σπίτι αποτελεί λογιστική πράξη που πάντα παρουσιάζει έλλειμμα, και που οι λέξεις φιλαρέσκεια και διασκέδαση είναι τουλάχιστον ειρωνικές.

Γι' αυτό γλυκές μου, αφού αγοράσετε τα χριστουγεννιάτικα δώρα των παιδιών σας, δώρα που ΚΑΘΕ παιδί ονειρεύεται και δικαιούται, και τοποθετήσετε τα φανταχτερά πακέτα κάτω από το φωταγωγημένο έλατο (φυσικό, οπωσδήποτε) αντί να διαβάσετε στα παιδιά σας το κοριτσάκι με τα σπίρτα ή κάποια άλλη χριστουγεννιάτικη ιστορία διαβάστε τους το απόκομμα μιας εφημερίδας που αναφέρεται στην πρόσφατη ιστορία αυτών των τριών παιδιών και που δυστυχώς δεν είναι παραμύθι. Θα βοηθήσετε τα παιδιά σας να μάθουν τον κόσμο και σας τις ίδιες καλλίτερα, αν μπείτε ειδικά στον κόπο να τους πείτε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες.

Μετά μπορείτε να βάλετε σφήνα στο πρόγραμμα σας μια επίσκεψη στο χαμόγελο του παιδιού ή σε οτιδήποτε παρόμοιο, να μοιράσετε δώρα, να ανοίξετε το πορφυρό πουγκί σας και να δώσετε τον οβολό σας αγοράζοντας κάρτες κι αναμνηστικά για τους οικείους σας, ενώ τα ΜΜΕ θα σας απαθανατίζουν εν μέσω άδολων παιδικών χαμόγελων…

Εσείς… που το παιδικό χαμόγελο ξέρετε ότι είναι πολύ καλό φόντο για μια φωτογράφηση, ενώ για τις περισσότερες μανάδες είναι το μεγαλύτερο βραβείο στον αγώνα της καθημερινότητας. Ισως εδώ να βρίσκεται και η μεγαλύτερη διαφορά σας, … στους αισθητήρες…

«Το πειραχτήρι …»

Περισσότερα άρθρα του Δημήτρη Γουγουλιά εδώ.