Ιστορικό κτίριο μετατράπηκε σε στάνη!

Στα Χάνια Πηλίου.

Στο τέλος της φοιτητικής του διαδρομής, πριν πολλά χρόνια, ως διπλωματική εργασία ευτύχησε να ασχοληθεί με το κτιριακό συγκρότημα του σανατορίου του Γεώργιου Καραμάνη στα Χάνια Πηλίου, να γνωρίσει το γιατρό και τις προσπάθειές του μέσα από τα βιβλία, να γνωρίσει τον τόπο και το τοπίο με συνεχείς επιτόπιες επισκέψεις, μετρήσεις, αμέτρητες φωτογραφήσεις, να ζήσει σχεδόν σαν από μέσα την ιεραποστολική αφιέρωση του γιατρού στο έργο της παροχής παραμυθίας στους ασθενείς της μάστιγας του καιρού του, τη φυματίωση.

Σήμερα, στο τέλος της επαγγελματικής του καριέρας, ο αρχιτέκτων μηχανικός Ιωάννης Ευθυμίου, σε μια προσκυνηματική επίσκεψη στο χώρο με τη νεαρή συνάδελφό του πολιτικό μηχανικό Σταυρούλα Αλεξίου έμελλε να ζήσει στιγμές γεμάτες θυμό, αηδία, θλίψη και απογοήτευση: το κτηριακό συγκρότημα του σανατορίου... στάνη!

«Ναι, όπως το λέω... Το σανατόριο του γιατρού Γεωργίου Καραμάνη στάνη. Στάνη πραγματική, όχι περιστασιακή! Οργανωμένη κανονικά, με περιφραγμένους χώρους, με δεκάδες γιδοπρόβατα στους χώρους των ασθενών, με γεννημένους σκύλους στο μικρό εκκλησάκι του ναού», αναφέρει με απογοήτευση ο Ι. Ευθυμίου και παραπέμπει σε αναφορά στο βιβλίο «Το μαγικό βουνό του γιατρού Καραμάνη: «Η αγιογράφηση της εκκλησίας γίνεται από γνωστούς και φερέλπιδες ζωγράφους της εποχής, όπως ο Απόστολος Φιλίππου, Κώστας Ζήσης, Βασίλης Καζάκος κ.α. Συγκινητική είναι και η συμμετοχή των ασθενών, οι οποίοι προσφέρουν εικονίσματα, κεντητά τραπεζομάντιλα και ιερά σκεύη στο εκκλησάκι» εν έτει 1952.

Πλήρως λεηλατημένο.
Και με το απαραίτητο «γιατάκι» για τον ιερόσυλο τσομπάνη, που δυστυχώς την ώρα της επίσκεψής τους δεν ήταν στον χώρο, συμπληρώνει ο αρχιτέκτων μηχανικός και συνεχίζει την περιγραφή:

Περιττό να πω, πως δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο στο συγκρότημα, ξύλινα κουφώματα, πατώματα και πατόξυλα, ξύλα από τις στέγες και κεραμίδια, μεταλλικά στοιχεία από σωλήνες, καλοριφέρ, λέβητες, ακόμα και πέτρες άρχισαν να ξηλώνουν από τις περίτεχνες λιθοδομές.

Ενα κτήριο πλήρως λεηλατημένο, απίστευτα διαλυμένο, όχι από τη φθορά του χρόνου, αλλά από τις ανθρώπινες επεμβάσεις, άγρια συλημένο, σαν πτώμα περήφανου λιονταριού που το ξέσκισαν οι ύαινες. Θλίψη, δάκρυα στα μάτια, οργή.

Οργή εναντίον όλων όσων εμπλέκονται σε αυτό το χάλι και την εγκατάλειψη. Για αυτούς που άμεσα εμπλέκονται και για αυτούς που «ποιούν τη νήσσα»:
- ιδιώτες ιδιοκτήτες του κτηρίου και του χώρου,
- ο Δήμος Βόλου στα διοικητικά όρια του οποίου βρίσκεται το κτήριο, σημειώνοντας δε ότι ο Δήμος Αγριάς, πριν την αναδιάρθρωση των Δήμων με τον «Καλλικράτη», το 1999, είχε εκδώσει το βιβλίο του Γιάννη Μουγογιάννη «Ο Γεώργιος Καραμάνης και το σανατόριο Πηλίου»,
- το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, η Ιατρική Σχολή, για την οποία θα έπρεπε να είναι τόπος προσκυνήματος για τους φοιτητές της
- Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων
- Περιφέρεια.

Ερώτημα που απευθύνει στον ιδιώτη ιδιοκτήτη, ο κ. Ευθυμίου είναι εάν ο τσομπάνης που εγκαταστάθηκε στο κτίριο, εγκαταστάθηκε αυθαίρετα ή μήπως του το έχει ενοικιάσει.

«Αν ισχύει το πρώτο, να εκδιωχθεί πάραυτα και να του ζητηθεί να καθαρίσει το χώρο από τους τόνους κοπριάς που έχει σωρευθεί και να του ζητηθούν ποινικές ευθύνες για την ιεροσυλία.

Αν ισχύει το δεύτερο, ο νόμος να στραφεί εναντίον του», τονίζει και προσθέτει:«Η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων αυτεπάγγελτα μπορεί να προχωρήσει στην κήρυξη του κτηρίου σε διατηρητέο μνημείο, όχι για τις αρχιτεκτονικές του περγαμηνές – που και αυτές μπορούν να αναδειχθούν – αλλά για το ιστορικό και το συναισθηματικό του φορτίο που κουβαλάει ο χώρος.

Αντιγράφω από το βιβλίο του Γιάννη Μουγογιάννη: «Ο ίδιος (ο γιατρός Γεώργιος Καραμάνης) απομονώθηκε 60 ολόκληρα χρόνια επάνω στο βουνό με αποκλειστικό σκοπό την παροχή υψηλής ποιότητος ιατρικής και υγειονομικής περίθαλψης, αφού απαρνήθηκε τα εγκόσμια και αφοσιώθηκε με ένθεο ζήλο στο έργο του».

H Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (ο σημερινός πρύτανης του Πανεπιστημίου κος Κωνσταντίνος Γουργουλιάνης γνωρίζει το θέμα) σε συνεργασία με το Δήμο Βόλου, να εκδιώξουν τον ιερόσυλο τσομπάνη, να του καταλογίσουν έξοδα καθαρισμού και να αναδείξουν το χώρο σε τόπο προσκυνήματος για τους φοιτητές της Ιατρικής κύρια, αλλά και για τους φοιτητές της Αρχιτεκτονικής, αλλά και για όλο τον κόσμο. Σήμερα, τα μαντρόσκυλα του ιερόσυλου τσομπάνη δε σε αφήνουν να πλησιάσεις στο χώρο».

Κλείνοντας επισημαίνει ένα στοιχείο που μπορεί, όπως λέει, να φανεί χρήσιμο: με το Β.Δ. της 06-02-1956 «περί καθορισμού των επαρχιακών οδών του Νομού Μαγνησίας...» καθορίζεται ως επαρχιακή οδός.... Αρ. 5 διακλάδωσις εθνικής οδού Βόλου - Χορευτού, προς σανατόριο Καραμάνη.