Αρχές σχολικού έτους 2012-2013. Ο κ. Νέος είναι ο καινούριος καθηγητής στο σχολείο του ακριτικού νησιού και είναι αλήθεια τόσο νέος, τόσο ορεξάτος, τόσο διαβασμένος, τόσο ανυπόμονος!
Στα 33 του έγινε αυτό που ονειρευόταν: καθηγητής, παιδαγωγός, διαμορφωτής ευσυνείδητων και υπεύθυνων πολιτών, μεταλαμπαδευτής γνώσεων, κι ας τον ήθελαν οι γονείς του δικηγόρο, κι ας του "μεινε" η φήμη του ψωνισμένου. Στον πίνακα ανακοινώσεων του σπιτιού του έχει καρφιτσώσει ευλαβικά αποσπάσματα βιβλίων για την παιδεία:
«Η παιδεία επιδιώκει να καλλιεργήσει τις πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου και να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες... να τον μεταπλάσει σε μια ηθική προσωπικότητα με ευαισθησία, αυτογνωσία και ιδανικά...»...*1
Πρώτη μέρα στο σχολείο, λοιπόν, και πρώτη συνάντηση με τον διευθυντή. Οι συνάδελφοι καθηγητές έχουν ήδη ενημερώσει τον κ. Νέο. «Μυστήριος άνθρωπος ο διευθυντής. Στα διαλείμματα βολτάρει στο προαύλιο, φροντίζει τα λουλούδια που φύτεψε ο ίδιος, σημειώνει τις γωνιές που θέλουν ασβέστωμα, μετρά τις μπάλες και τα σχοινάκια στο γυμναστήριο. Μάθημα; Βγαίνει στην σύνταξη του χρόνου, δεν τον νοιάζει. Γέρασε και ξεκούτιασε. Στις αίθουσες μπαίνει μόνο για να καλαμπουρίσει με τα παιδιά, τα ρωτά για την υγεία τους, για τις οικογένειές τους, για τις εκδρομές... Πάντα έτσι έκανε. Μόνο για να οργανώνει επιδείξεις και συναυλίες είναι καλός» κι ακόμη «ρομαντικός, χασομέρης, εκτός πραγματικότητας, αποπροσανατολίζει τα παιδιά, κακό παράδειγμα για τους νέους καθηγητές» και «ευτυχώς που υπάρχουμε κι εμείς και βγαίνει η ύλη, ευτυχώς που υπάρχουν και τα φροντιστήρια και περνάνε τα παιδιά...». Η καθαρίστρια μιλά για τον γιο της και σχεδόν κλαίει στον ώμο του κ. Νέου.
«Άριστος μαθητής, πήγαινε για γιατρός. Εμείς θέλαμε να δώσει για αστυφύλακας, να ‘χει σίγουρη δουλειά. Σκοτωνόμασταν κάθε μέρα. Ήθελε, λέει, να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Κάνε ό,τι θες, του είπε θυμωμένος μια μέρα ο πατέρας του. Τον βοηθούσε στα μαθήματα ο διευθυντής. Διαβασμένος άνθρωπος, δε λέω, αλλά μας κατέστρεψε. Ήρθαν οι εξετάσεις και ο κανακάρης μας; Ούτε γιατρός, ούτε αστυφύλακας. Πέρασε πρώτος στη Σχολή Ψυχολογίας! Ήταν το όνειρό του, μας είπε ο διευθυντής! Γι αυτό σου λέω, μας κατέστρεψε!»
Ο κ. Νέος τα σκέφτεται όλα αυτά, όση ώρα περιμένει στο γραφείο του διευθυντή. Μια χαρά του φαίνεται ο άνθρωπος, αλλά δεν τολμά να το πει σε κανέναν. Ρίχνει γύρω μια ματιά και το βλέμμα του σταματά στον πίνακα ανακοινώσεων, πίσω από ένα βάζο με φρέσκα λουλούδια. Εκεί διαβάζει κάτι καρφιτσωμένο που μοιάζει με φωτοτυπία από βιβλίο:
Είμαι επιζών ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Τα μάτια μου είδαν ό,τι δεν θα έπρεπε να δουν ανθρώπου μάτια:
Θαλάμους αερίων χτισμένους από ειδικευμένους μηχανικούς.
Παιδιά να δηλητηριάζονται από εκπαιδευμένους φυσιάτρους.
Βρέφη σκοτωμένα από εκπαιδευμένες νοσοκόμες.
Γυναίκες και παιδιά να σκοτώνονται και να καίγονται από αποφοίτους Λυκείου και κολλεγίων.
Λοιπόν, είμαι καχύποπτος απέναντι στην εκπαίδευση (Εδώ ο διευθυντής έχει υπογραμμίσει τη φράση με κόκκινο στυλό)
Η παράκλησή μου είναι αυτή: Βοηθήστε τους μαθητές σας να γίνουν άνθρωποι. Οι προσπάθειές σας δεν πρέπει ποτέ να παράγουν ειδικευμένα τέρατα, εκπαιδευμένους ψυχασθενείς, μορφωμένους Eichmanns.
Η ανάγνωση, η γραφή, η αριθμητική είναι σημαντικές μόνο αν εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό: να κάνουν τα παιδιά μας περισσότερο ανθρώπους.»
Ακολουθεί η παραπομπή Fyfe and Figueroa, 1993, p.83. Ο κ. Νέος ξεφυσά για να διώξει τις άσχημες εικόνες από το μυαλό του. Δεν θυμάται να έχει ξαναδιαβάσει παρόμοιο κείμενο, τόσο αληθινό και μεστό νοήματος. Για ένα, όμως, είναι σίγουρος: ότι με τον «ρομαντικό, χασομέρη, γέρο» διευθυντή θα ταιριάξουν μια χαρά. Ακούγονται βήματα πίσω από την πόρτα, ο διευθυντής μπαίνει χαμογελαστός, ο κ. Νέος σηκώνεται και οι δυο τους εύχονται δια θερμής και μακρόσυρτης χειραψίας «Καλή χρονιά!»
Ελένη Αλεξίου.
Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας.
Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Κηρήθρες, 2006.
*1 Σιμόγλου Ν. (1991) Παιδεία και αγωγή, στο Θεμέλιο, Θεσσαλονίκη: Μπαχαράκης (σσ.87-88).
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...