Στο ατελιέ της Κατερίνας Γιάννακα νιώθεις τον σφυγμό της Τέχνης. Το φως του ήλιου παίζει με τα χρώματα, αυτούς τους μοναδικούς συνδυασμούς που χαρακτηρίζουν τα έργα της, ενώ η ίδια γεμάτη ζωντάνια δουλεύει ασταμάτητα για να ολοκληρώσει τα έργα της που παρουσιάστηκαν στο Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας από τις 8 έως τις 16 Αυγούστου 2012.
«Με ό,τι υλικό κι αν καταπιαστεί, είναι πάντα η Κατερίνα» είχε πει κάποτε ο Γιάννης Μόραλης, αναφερόμενος στην πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητά της, δεδομένου ότι η Κατερίνα δεν είναι μόνο κεραμίστρια. Ζωγραφίζει, πλέκει, κεντάει…
«Είμαι εξαιρετικά παρατηρητική. Οι εικόνες αποτυπώνονται μέσα μου σε συναίσθημα, που βγαίνει στα έργα μου» λέει η Κατερίνα, διευκρινίζοντας ότι ζωγραφίζει ακολουθώντας τη σκέψη της, χωρίς να βλέπει το θέμα ταυτόχρονα. Άρχισα να πηγαίνω στις Κυκλάδες. Η μοίρα όμως φαίνεται πως με προόριζε για την Αίγινα. Έτσι, όταν γνώρισα τον μετέπειτα σύζυγό μου, τον Bernard, μου πρότεινε να ζήσουμε μόνιμα στην Αίγινα, και ασφαλώς συμφώνησα.
«Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα να ζω στην πόλη» τονίζει, αφήνοντας να φανεί πόσο απολαμβάνει τη διαμονή της στην Αίγινα, όπου τα πρώτα 16 χρόνια εργάστηκε παράλληλα ως εκπαιδευτικός. Ωστόσο, παραδέχεται ότι η επαφή της με τους μεγάλους δασκάλους Νίκο Νικολάου και Γιάννη Μόραλη, όπως και με τον Παύλο Σάμιο και τον Λεωνίδα Κάση, επέδρασε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της.
Με τον πηλό άρχισε να ασχολείται όταν «επανεκκίνησε» τη ζωή της, μετά από ένα… διάλειμμα που της επέβαλαν σοβαροί λόγοι υγείας. Τότε σταμάτησε να ζωγραφίζει και, όταν ξαναστάθηκε στα πόδια της, επιδόθηκε στην κεραμική.
Το πήγαινε-έλα στην Αίγινα, για τις επισκέψεις στους δασκάλους της, κάποια στιγμή διακόπηκε. «Άρχισα να πηγαίνω στις Κυκλάδες. Η μοίρα όμως φαίνεται πως με προόριζε για την Αίγινα. Έτσι, όταν γνώρισα τον μετέπειτα σύζυγό μου, τον Bernard, μου πρότεινε να ζήσουμε μόνιμα στην Αίγινα, και ασφαλώς συμφώνησα».
Η Κατερίνα μυήθηκε στην Τέχνη από πολύ νωρίς. «Η μητέρα μου στα ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φρόντιζε να με πηγαίνει στα μουσεία. Παρακολουθώντας όμως και την ίδια, που ήταν χρυσοχέρα –έραβε και κεντούσε–, άρχισα κι εγώ να αγαπάω τις κλωστές. Το πρώτο κεντητό γιλέκο άλλωστε το έφτιαξα από τα μισοτελειωμένα μασουράκια που φύλαγε η μαμά μου στο αγαπημένο της κουτί, το οποίο της το πήρα φεύγοντας από το σπίτι για σπουδές στην Αθήνα».
Από μικρό παιδί πάντως έδειξε την αγάπη της στη γλυπτική. «Έκανα γλυπτά με σαπούνι και ξύλο, μετά αγάπησα το κέντημα, στη συνέχεια ασχολήθηκα με τη ζωγραφική και αργότερα ήρθε ο έρωτας για τον πηλό».
Ένα θλιβερό γεγονός – η απώλεια αγαπημένου της προσώπου το 2009 – στέρησε από την Κατερίνα, για μία ακόμη φορά, κάθε διάθεση για δημιουργία. Επί δυόμισι χρόνια δεν ήθελε να κάνει τίποτε. Η έκθεση στο Λαογραφικό Μουσείο, που συμφωνήθηκε με τους αρμόδιους τον περασμένο Ιανουάριο, αποτέλεσε την αφορμή της αναγέννησής της. Ξεκίνησε να δουλεύει με εντατικούς ρυθμούς, κυνηγώντας τον παλιό δημιουργικό εαυτό της, προκειμένου να παρουσιάσει καινούργια έργα κεραμικής-γλυπτικής, όπως έχει χαρακτηριστεί η τέχνη της από τους ειδήμονες, μαζί με έργα ζωγραφικής και πλεκτά.
«Δεν επαναλαμβάνω ποτέ το ίδιο έργο δεύτερη φορά. Η αναπαραγωγή δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Το θεωρώ ανούσιο. Ανάλογα με τις δυνατότητές μου, προσπαθώ τα έργα μου να είναι μοναδικά» λέει στο SM η Κατερίνα Γιάννακα. Και ασφαλώς τα μοναδικής καλαισθησίας έργα της το επιβεβαιώνουν…
Το διάλειμμα για τη συνέντευξη έπρεπε να πάρει τέλος. Κρίμα… Γιατί το κτήμα της στην Κυψέλη της Αίγινας, όπου ζει και εργάζεται παρέα με τα αγαπημένα της ζώα, θυμίζει Παράδεισο…
Η δουλειά της Κατερίνας Γιάννακα, είτε στη ζωγραφική (χρησιμοποιεί λάδι πάνω σε ξύλο – ένα νεύμα ίσως στην παραδοσιακή ζωγραφική ή στην αγιογραφία) είτε στην κεραμική είτε και στα πλεκτά της ακόμα, δεν περιορίζεται από κλασικές φόρμες και τεχνοτροπίες.
Με έκδηλα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, στη ζωγραφική της κυριαρχούν πρωταρχικά το έντονο χρώμα και οι αδρές, θαρραλέες πινελιές πάνω στο ξύλο. Νεκρές φύσεις και προσωπογραφίες αποτελούν τη βασική θεματολογία αυτής της συγκεκριμένης δουλειάς. Η μεγάλη της αγάπη όμως (ζωγραφική τουλάχιστον) είναι τα πορτρέτα. Η ανθρώπινη έκφραση, η ματιά που απτόητη σε καθηλώνει, το απροσδιόριστο φευγαλέο συναίσθημα, η κίνηση ενός χεριού που μένει μετέωρο, το ρούχο που πέφτει στον ώμο ή αγκαλιάζει σφιχτά τη μέση… Εδώ η ζωγράφος δεν έχει ως σκοπό τη ρεαλιστική απεικόνιση ενός ατόμου, αλλά μια εντελώς διαφορετική σημειολογία και στοχεύει στην προσωπική σχέση και επαφή της με το πρόσωπο του εικονιζομένου – είτε υπαρκτού είτε όχι.
Τα κεραμικά της χορεύουν κυριολεκτικά, αναδιπλώνονται σαν να είναι από ύφασμα, και σε αυτή την ασύμμετρη πλαστικότητά τους ακριβώς είναι που ανακαλύπτει κανείς την ψυχή της δημιουργού τους.
Η Κατερινά Γιάννακα είναι μια ταλαντούχα και πολυδιάστατη καλλιτέχνις, και μέσα από τη δουλειά της μοιράζεται μαζί μας –με θάρρος, ειλικρίνεια και με τη δική της προσωπική γλώσσα– συναισθήματα και αλήθειες, εμπειρίες, πόνο αλλά και χαρά, μετουσιώνοντάς τα σε τέχνη.
ΠΗΓΗ: thessalianews.gr
0 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας εδώ...