"Οι μέρες του φωτός"...

Μποφίλιου - Καραμουρατίδης - Ευαγγελάτος.

Στις 4 Ιουνίου 2012 στα δισκοπωλεία όλης της χώρας.

H πρώτη δημόσια κριτική για έναν δίσκο έχει μια ευθύνη παραπάνω αλλά και μια ελευθερία γιατί είναι ανεπηρέαστη και πιο καθαρή. Ευχαριστούμε τους καλλιτέχνες και την εταιρία Sony για την αποκλειστικότητα αυτή του musicpaper.

Στο θέμα μας τώρα…

Οι ταμπέλες τύπου «Η Ελληνίδα Adele», «η διάδοχος της Πρωτοψάλτη» κτλ ακυρώνονται εύκολα μιας και δεν έχουν υπόβαθρο και ουσία εκτός από μερικούς αναγνώστες-πελάτες παραπάνω. Όσους τέτοιους τίτλους της απέδωσαν τους έχει αχρηστέψει όλους. Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι η Νατάσσα Μποφίλιου και όσοι δεν το έχουν καταλάβει ή δεν θέλουν να το καταλάβουν ακόμα από 4 Ιουνίου ο δίσκος θα είναι διαθέσιμος. Και ναι, το διαθέσιμος είναι μια ωραία λέξη για μια πρώτη περιγραφή του. Είναι ένας δίσκος με ανοιχτά παράθυρα παρά το ότι κάποια δωμάτια έχουν το φως κλειστό.

Μάλλον, Οι μέρες του φωτός που ακούγονται εδώ και κάποιο καιρό στα ραδιόφωνα αδικούν το περιβάλλον του δίσκου στο σύνολό του. Είναι σαφώς ανώτερος και λιγότερο αναλώσιμος από το συγκεκριμένο κομμάτι, που σίγουρα εξυπηρετεί την επικρατούσα ραδιοφωνική λογική σε μεγάλο βαθμό.

Αν και ο δίσκος κυριολεκτικά έχει δύο πλευρές ουσιαστικά είναι ένα πράγμα. Είναι η αλήθεια των συντελεστών που διασταυρώνεται δια πυρός και σιδήρου. Η αγάπη προς την τέχνη πάντα προδίδεται -αν υπάρχει- από εκείνους που την δημιουργούν, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον εδώ που το αποτέλεσμα είναι ένας εξαιρετικός, ώριμος και ουσιαστικός δίσκος. Από το σήμερα, στο σήμερα, για το σήμερα… Μέσα από μια κοινή πορεία της Μποφίλιου με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο ο καθένας έχει καταφέρει να βρει τον καλλιτεχνικό εαυτό του και να δώσει το στίγμα του.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης έχει κάνει πολύ δουλειά για αυτόν το δίσκο και φαίνεται. Η συνθετική και ενορχηστρωτική του αντίληψη κρατάνε ψηλά το αισθητικό και καλλιτεχνικό επίπεδο του δίσκου. Εδώ ακόμα πιο ώριμος και πιο μεστός στο αποτέλεσμά του.
O Γεράσιμος Ευαγγελάτος γράφει σύμφωνα με την προσωπικότητά του. Δεν μιμείται, δεν φλυαρεί και δεν αμφιταλαντεύεται. Έχει στόχο στους στίχους του. Κι αν δεν έχει ζήσει αυτό που γράφει εκείνος το πιο πιθανό είναι να το έχεις ζήσει εσύ που το ακούς. Μεγάλο ταλέντο αυτό.

Κι όσοι βιαστούν ίσως να καταλογίσουν απολιτίκ στάση στο δίσκο σε τέτοιες εποχές… μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι ισχυρή πολιτική θέση είναι να μπορέσεις να κάνεις κάποιους ανθρώπους να εκφραστούν, να νιώσουν και να προβληματιστούν ακόμα και σε ερωτικό επίπεδο με ένα τραγούδι. Και τα δώδεκα τραγούδια παίρνουν μια ισχυρή πολιτική θέση αφού κάνουν επίκληση στο συναίσθημα. Φτιάχνουν ένα περιβάλλον ευαισθησίας. Μιας ευαισθησίας που καυτηριάζεται από τους οικονομικούς δείκτες και το σάλιο που κολλάει στο μέτρημα χρημάτων.

Με λίγα λόγια Οι μέρες του φωτός είναι φωτογραφίες που κυκλοφορούν ελεύθερες με κινηματογραφική ταχύτητα. Πολλοί κόσμοι μαζί ή ένας με πολλές πτυχές δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που και οι τρεις δίνουν τον καλό τους εαυτό. Οι μέρες του φωτός δεν τελειώνουν στο τελευταίο τραγούδι. Συνεχίζονται μέσα σου, δίπλα σου, μπροστά σου.

* Τις επόμενες ημέρες θα έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε αποκλειστικά ανέκδοτο κομμάτι από το δίσκο.

Πλευρά 1
Οι μέρες του φωτός 

Το πιο εξωστρεφές κομμάτι του δίσκου δεν είναι καθόλου τυχαίο που δίνει τον τίτλο και βρίσκεται πρώτο στην πρώτη πλευρά. Ή αλλιώς πλευρά της εξωστρέφειας. Εδώ πολύ πιο γλυκό από την εκδοχή του airplay.
Έτσι είναι αυτά
Μπορεί να γίνει μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία.
Το δωμάτιο
Από τα «περίεργα» κομμάτι του δίσκου. Ή θα το λατρέψεις ή θα πας γρήγορα στο επόμενο. Με τους στίχους να ανήκουν σε διαφορετικό «κόσμο» από την πολύ ωραία ποπ μουσική.
Συνέχεια στα όρια
Αυτό θα μπορούσε να είναι και στην δεύτερη πλευρά του δίσκου. Την πιο εσωστρεφή
Οι τελευταίες μέρες
Ηλεκτρικά λυρικό. Πάντα σε πρώτο πρόσωπο κάνει μια απογραφή ξεκινώντας από την αρχή και φτάνοντας στις τελευταίες μέρες που τελικά πέφτουν στη θάλασσα… Μάλλον το καλύτερο κομμάτι της πρώτης πλευράς.
Μονόλογος
Ατμοσφαιρικό. Λιτό, από αυτά που τα ακούς σπίτι σου κατά μόνας με ποτό. Δεν έχει άλλους δρόμους. Εκτός από μονόλογος είναι και μονόδρομος αυτό το τραγούδι. Δεν ξέρεις που θα σε βγάλει αλλά σίγουρα δεν έχει επιστροφή.

Πλευρά 2
Δεμένη
Από τα πιο «στολισμένα» τραγούδια του δίσκου με τα εξαιρετικά μαντολίνα του.
Ο γλάρος
Μια ιστορία για μια Κυριακή απόγευμα στην Αγίου Κωνσταντίνου… Ερωτικό, μελαγχολικό σαν τον πίνακα Οφηλία του John Everett Millais. Ίσως μια πιο ώριμη εκδοχή του τραγουδιού Αλεξάνδρας από το Μέχρι το τέλος
Λοχαγός Έρωτας
Το ντοκουμέντο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη απλά εξαιρετικό!
Ας βρέχει
Στη σχέση σου μην γίνεσαι μωρό. Ο στίχος αυτός για το τραγούδι τα λέει όλα.
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε. Η απώλεια θα μπορούσε να’ ναι κούνια μας. «Δεν μπορείς να τα’χεις όλα». Πρώτη φράση που μαθαίνουμε… Η ακρόαση γίνεται με αποκλειστική ευθύνη του ακροατή… Από τα πιο γλυκά κομμάτια του δίσκου. Σπουδαίοι στίχοι. Σπουδαία ερμηνεία.
Εγώ μεγάλωνα για σένα
Τραγούδι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από της ερωτικές μπαλάντες της εποχής που άνθιζε το ελληνικό τραγούδι με Λοΐζο, Κουγιουμτζή, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο κτλ. Συνθετικά είναι τραγούδι που γράφει συνήθως συνθέτης και όχι τραγουδοποιός. Απλό, ωραίο, απαλό, συγκινητικό.

Υ.Γ.: Είναι η μοναδική ερμηνεύτρια τα τελευταία χρόνια σε όλο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας (ακόμα και στην κατηγορία πίστα), που δεν έχει κλείσει τα 30 και έχει 4 προσωπικούς δίσκους, ένα ep με τραγούδια που δεν έβαλε σε άλλο δίσκο, αρκετές συμμετοχές σε δίσκους άλλων και τόσες πολλές ζωντανές εμφανίσεις τόσο τον χειμώνα σε μαγαζιά όσο και σε συναυλίες. Η Μποφίλιου έχει δεχτεί πολλές φορές κριτική μόνο και μόνο για την έντονη προσωπικότητά της και τον παρορμητισμό της. Πάντα όμως η δουλειά της ήταν η καλύτερή της απάντηση σε όσους ασχολούνται με τα post της στο twitter. 

πηγή: musicpaper.gr